ارزیابی و تحلیل دیدگاه ذهن بدن مند

این مقاله با نگاهی به رویکردهای نابدن‎مند به ذهن، به بررسی دیدگاه ذهن بدن‎مند می‎پردازد. برپایه رویکردهای نابدن‎مند به ذهن، بدن در شکل‎گیری ذهن هیچ نقش بنیادینی ندارد. ذهن و بدن دو چیز متفاوت هستند. این تفاوت گاه هستی‎شناختی و گاه مبتنی بر ویژگی و خصلت است. در این رویکردها، بدن به‎عنوان بستر، ابزار، تحقق‎دهنده عصبی، و ظرف نگریسته می‎شود. دربرابر چنین رویکردی، بدن‎مندی ذهن بر این نظر است که ذهن، ذاتا بدن‎مند است. بدن، ذهن را شکل می‎دهد. ذهن و بدن دو چیز نیستند، بلکه یک چیزاند. مفاهیم، افکار، عواطف و روی‎هم‎رفته، حالات و فرآیندهای ذهنی، ازاساس بدن‎مند هستند. بدین‎معنی که بدن در شکل‎گیری آن‎ها نقش محوری دارد. در این رویکرد، بدن شکل‎دهنده است و نه بستر یا ابزار. آنچه موید این دیدگاه است، دسته‎ای از یافته‎های تجربی و علوم شناختی است. برپایه این یافته‎ها، مغز، بدن، و محیط پیرامون، باهم سامانه‎ای پویا را شکل می‎دهند که ذهن و شناخت پیامدی از این سامانه پویا هستند. این رویکرد تنها بر توضیح یا تبیین صرف مبتنی نیست، بلکه ذهن بدن‎مند، پیامد رویکردی میان‎رشته‎ای است که توسط شواهد و یافته‎های متعدد تجربی پشتیبانی می‎شود. باوجوداین، انتقاداتی به این رویکرد نیز وجود دارد. مهمترین انتقادات به ابهام در اصول اساسی، ناکافی بودن شواهد تجربی، عدم توجه به فرایندهای شناختی سطح بالا، و تقلیل تمام حالات ذهنی به حالات بدنی، اشاره دارند. در این مقاله می‎کوشیم تا این دیدگاه را مورد تحلیل و ارزیابی قرار دهیم.

کلیدواژه ها:

ذهن بدن‎مند ، ذهن ، شناخت ، علوم شناختی ، کنش‎مندی