ارزیابی نقش سرمایه اجتماعی در توانمندسازی اقتصادی زنان روستایی (نمونه موردی: مناطق روستایی شهرستان لنگرود)

زنان روستایی به­ویژه در شمال کشور، در تمامی مراحل تولیدات کشاورزی نقش بسزایی داشته­اند اما با ورود فناوری­های نوین، از نقش آنان کاسته شده است. یکی از راه­های افزایش مشارکت زنان، توانمندسازی اقتصادی است. افزایش توانمندی اقتصادی زنان، کاتالیزوری برای رشد اقتصادی یک کشور است که متاثر از سرمایه اجتماعی می باشد؛ از این­رو هدف پژوهش حاضر این است که اثرات سرمایه اجتماعی بر توانمندسازی اقتصادی زنان سنجیده شود و مبتنی بر این هدف، سوال تحقیق این است که توانمندسازی اقتصادی زنان روستایی در شهرستان لنگرود به چه میزان متاثر از سرمایه اجتماعی بوده است؟ رویکرد پژوهش حاضر، توصیفی-تحلیلی می باشد. جامعه آماری، ۱۸۶۵۵ نفر از زنان روستایی شهرستان لنگرود بوده و حجم نمونه با استفاده از فرمول کوکران و احتساب میزان خطای ۰۵/۰، تعداد ۳۸۰ نفر از این افراد از طریق نمونه­گیری تصادفی ساده انتخاب شدند. براساس نتایج آزمون دوجمله ای، می­توان نتیجه­گرفت که سرمایه اجتماعی و توانمندسازی اقتصادی، دارای تفاوتی معنی­دار بوده و هر دو در سطح پایینی قراردارند. براساس نتایج تحلیل رگرسیون، سرمایه اجتماعی بیش از ۵۶ درصد از شاخص­های توانمندسازی اقتصادی زنان روستایی را تبیین می­کند. براساس محاسبات آماری حاصل از آزمون تحلیل مسیر، شاخص آگاهی و مشارکت بیشترین تاثیر مثبت و مستقیم را بر توانمندسازی اقتصادی زنان دارند. همچنین شاخص آگاهی بیشترین تاثیر غیر مستقیم را نیز بر توانمندسازی داشته و بر مشارکت تاثیرگذار است و به­تبع آن منجر به توانمندسازی اقتصادی زنان گردیده است.

کلیدواژه ها:

سرمایه اجتماعی ، توانمندسازی اقتصادی ، زنان روستایی ، تحلیل مسیر ، شهرستان لنگرود