نقش یادگیری ترکیبی در تقویت تعاملات اجتماعی دانش آموزان در کلاس درس

امروزه، با گسترش فناوری های نوین در عرصه آموزش، رویکردهای سنتی تدریس با چالش های جدی مواجه شده اند و نیاز به روش های نوآورانه تر بیش از پیش احساس می شود. یادگیری ترکیبی، به عنوان یکی از این رویکردهای نوین، با ادغام هوشمندانه آموزش حضوری و آنلاین، پتانسیل قابل توجهی برای بهبود جنبه های مختلف فرآیند یاددهی-یادگیری، از جمله تعاملات اجتماعی دانش آموزان، ارائه می دهد. این مقاله مروری با هدف بررسی عمیق و جامع نقش یادگیری ترکیبی در تقویت تعاملات اجتماعی دانش آموزان در محیط کلاس درس تدوین شده است. در این راستا، ابتدا به تعریف و تشریح مفاهیم کلیدی یادگیری ترکیبی و تعاملات اجتماعی پرداخته شده و مبانی نظری مرتبط با هر یک به تفصیل مورد بحث قرار گرفته است. سپس، با استناد به پژوهش های پیشین داخلی و خارجی، تاثیرات مثبت و منفی بالقوه یادگیری ترکیبی بر انواع مختلف تعاملات (دانش آموز-دانش آموز، دانش آموز-معلم، دانش آموز-محتوا) واکاوی می شود. در ادامه، ابعاد کاربردی این رویکرد، شامل راهکارها، استراتژی ها، ابزارها و ملاحظات لازم برای طراحی و پیاده سازی موثر یادگیری ترکیبی با هدف بهینه سازی تعاملات اجتماعی، به صورت تحلیلی و توصیفی تشریح می گردد. نقش حیاتی معلم به عنوان تسهیلگر، طراح تجارب یادگیری و الگوی تعاملات سازنده در این محیط، مورد تاکید قرار می گیرد. همچنین، چالش های احتمالی پیش روی اجرای این رویکرد، از جمله شکاف دیجیتال، نیاز به آموزش معلمان و دانش آموزان، و پیچیدگی های طراحی آموزشی، بررسی و راهکارهایی برای غلبه بر آن ها ارائه می شود. در نهایت، با جمع بندی یافته ها، اهمیت توجه به طراحی هدفمند و اجرای متفکرانه یادگیری ترکیبی برای پرورش مهارت های اجتماعی دانش آموزان در کنار دانش آکادمیک، به عنوان یک ضرورت در نظام های آموزشی مدرن، نتیجه گیری می شود. این مرور نشان می دهد که یادگیری ترکیبی، در صورت پیاده سازی صحیح، می تواند به طور قابل توجهی به ایجاد محیط های یادگیری پویا، مشارکتی و تعاملی کمک کرده و زمینه ساز رشد همه جانبه دانش آموزان گردد.

کلیدواژه ها:

یادگیری ترکیبی ، تعاملات اجتماعی ، دانش آموزان ، کلاس درس ، آموزش حضوری ، آموزش آنلاین.