مضمون و جایگاه تصویری زنان سالخورده در نگارگری ایران

نشانه های تصویری خصلتی فرهنگی دارند که به شیوه های متفاوتی قابل تفسیر می باشند. نقوش زنان سالخورده در نگارگری مکاتب مختلف ایران اگرچه همواره حضور داشته و علیرغم اینکه این زنان سالخورده شخصیت هایی شناخته شده نیستند، اما همواره حامل مضامین معنایی پرباری و حامل پیام های ارزنده هستند. شناسایی و بررسی مفهوم حضور این شخصیت های زنان سالخورده، در ادبیات و به دنبال آن در نگارگری های متون ادبی فرهنگ های پس از دوران اسلام در نگارگری و تصاویر ایرانی به روش اسطوره-متن هدف این تحقیق است. این که چه مفهومی از حضور زنان پیر و سالخورده در مکاتب نگارگری هر دوره مد نظر بوده و امروزه چه توجیهی جهت حضور این زنان سالخورده می توان دریافت نمود را می توان در مطالعه و بررسی متون ادبی بازشناخت. تعمیم حوزه تجسمی به سایر متون و معنایابی از طریق متون کلامی و شرایط اجتماعی ادوار مختلف تاریخ هنر ایران تبدیل این موضوع را به اسطوره-متن مقدور می سازد. این تحقیق به روش توصیفی-تحلیلی انجام پذیرفته و نتیجه حاصل از این تحلیل این است که بازتولید نقش زنان سالخورده تبدیل به الگویی مورد تقلید در نگارگری و تصویرگری تمامی دوره های تاریخی ایرانی شده و از طرفی ارزش و اهمیت روایت های این گونه، ریشه در فرهنگ ایرانی-اسلامی دارند.

کلیدواژه ها:

اسطوره-متن ، زنان سالخورده در ادبیات ، زنان سالخورده در نگارگری