توصیف چهره شرقی به منزله تصویر معشوق در شعر فارسی و تطبیق آن با رخسازی در نگارگری ایران

ادبیات و شعر فارسی همواره مرجعی غنی برای الهام و به وجود آمدن ساختار ذهنی نگارگران در طول تاریخ پس از اسالم بوده است. این مقاله به بررسی توصیفات شعر فارسی از چهره معشوق و تاثیر پذیری نگارگری ایرانی از این اشعار می پردازد. پرسش اصلی پژوهش این است که چگونه تعاملات فرهنگی بین ایران و چین بر شکل گیری حس زیباپنداری در آثار شاعران و نگارگران ایرانی تاثیر گذاشته است؟ هدف این پژوهش شناسایی عوامل موثر در این تعاملات و تحلیل چگونگی انعکاس آن ها در ادبیات و هنر نگارگری ایران است. برای دستیابی به این اهداف، در این پژوهش بنیادی از روش توصیفی، تحلیلی با رویکرد تطبیقی استفاده شده است و آثار برجسته ای از شاعران ایرانی مانند فردوسی، حافظ و سعدی و همچنین نمونه هایی از رخسازی های نگارگری ایرانی در دوران تیموری تا صفوی مورد بررسی قرار گرفته است. نتایج تحقیق نشان می دهد که روابط فرهنگی میان ایران و چین به غنای ادبیات و هنر ایرانی کمک کرده و به شکلگیری هویت فرهنگی مشترک میان دو کشور منجر شده است. همچنین، این مقاله به تبیین نقش رخ شرقی به عنوان نماد معشوق در ادبیات فارسی و تاثیر آن بر هنر نگارگری پرداخته و چگونگی انعکاس این مضامین در آثار هنری و ادبی را تحلیل می کند. در نهایت، اهمیت شناخت این روابط فرهنگی به عنوان عاملی کلیدی در درک عمیق تر از هویت فرهنگی ایرانی مورد تاکید قرار می گیرد.

کلیدواژه ها:

نگارگری ایرانی ، رخ سازی ، رخ شرقی ، معشوق ترکستانی