پدیدارشناسی تفسیر قرآن کریم تحلیل مقوله تاریخمندی تفسیر قرآن با تاکید بر رویکرد هستی شناسی هایدگر

یکی از موضوعات بنیادین در حوزه تفسیر قرآن، بحث «تاریخمندی تفسیر» قرآن است. اندیشمندان اسلامی در سال های اخیر، مساله «تاریخمندی قرآن» را مورد توجه قرار داده اند. وجه ناگفته ای که در کلام پیروان نظریه تاریخمندی قرآن قابل پی جویی است، دل ناگرانی ایشان درباره غفلت انسان مسلمان از مسائل نوپدید جهان خود، و فهم آیات قرآن، صرفا از بستر نزول آیات است. مارتین هایدگر، فیلسوف پدیدارشناس، مساله تاریخمندی تفسیر را از نظرگاهی ویژه و ذیل پرسش از مساله «هستی»، مورد تامل قرار داده است. «هستی»، چرخه ای همواره پویا و پیش رونده است که از هرگونه سکون و ایستایی گریزان است. اما هستی را صرفا به واسطه «انسان» می توان فهمید، زیرا او تنها پرسشگر هستی است و به عنوان تنها موجود تاریخمند، در ذات خود هستنده ای پویا و تعالی جوست. ازمنظر پدیدارشناسی، «تاریخمندی متن»، تنها در پرتو «تاریخمندی تفسیر متن» قابل تبیین است؛ زیرا متن، تنها به واسطه تفسیر، معنای خود را آشکار می نماید؛ اما از آن رو که تفسیر، فرآورده فهم انسان است، فهم تاریخمندی تفسیر نیز پیشاپیش، معطوف به دریافت وجه «تاریخمندی مفسر متن» است. پژوهش حاضر، درصدد تبیین مساله «تاریخمندی تفسیر قرآن» به سیاقی پدیدارشناسانه است. از این رو با استفاده از روش توصیفی-تحلیلی و با تاکید بر الگوی فکری-فلسفی هایدگر، نقش تاریخمندی مفسر را در تاریخمندی تفسیر مورد بررسی قرار می دهد. از نگاه هستی شناسی، مساله مورد بحث هنگامی به نتیجه خواهد رسید که تاریخمندی تفسیر، هم راستا با تبیین ساحت های تاریخمندانه هستی مفسر، که شامل«واقع بودگی»، «هرروزگی» و«طرح افکنی و امکان» است، مورد بحث قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

پدیدارشناسی ، هستی شناسی ، تاریخمندی قرآن ، تفسیر قرآن ، امکان