بررسی مولفه های زبان عرفانی در قوت القلوب ابوطالب مکی

بررسی تجربه های عرفانی در آثار عارفان، بیرون از زبان امکان پذیر نیست. ولی با این همه زبان هم در تبیین این تجربه ها ناقص و نارساست.به همین خاطر عارفان معمولا در آثار خویش سعی کرده اند با توسل به شکل های هنری و ادبی که از جمله آن ها نماد، تمثیل ، رمز، کنایه و استعاره است، آن تجربه های عرفانی خود را در قالب الفاظ که زبان عرفانی نامیده می شود و شامل زبان عبارت و اشارت است، تجلی دهند. این پژوهش به شیوه تحلیلی در پی بررسی به کارگیری مولفه های زبان عرفانی ابوطالب مکی در قوت القلوب است. یافته های پژوهش نشان می دهد که ابوطالب مکی با اتکا بر روایات پیامبر و صحابه توانسته است، توحید صفاتی و افعالی را که نشان دهنده روحیه و سلوک عرفانی و تجربیات عملی او در زمینه عرفانی است، با بهره گیری از زبان عرفانی خاص خود که متاثر از کلام نفسی و مشتمل بر تمثیل، رمز ، اقتباس از آیات قرآنی و نقل حکایت است، نشان دهد.

کلیدواژه ها:

قوت القلوب ، زبان عرفانی ، کلام نفسی ، رمز ، تمثیل