بررسی تاثیر روشهای تدریس مبتنی بر یادگیری تجربی بر تقویت توانمندی های شناختی دانش آموزان

یادگیری تجربی بهعنوان یک رویکرد آموزشی که بر تعامل فعال با محیط و تجربه مستقیم تاکید دارد، به طور گستردهای در محیطهای آموزشی به ویژه در دوران کودکی و نوجوانی بهکار گرفته می شود. این تحقیق با استفاده از مطالعات موردی، تحلیل دادههای جمع آوری شده از کلاسهای درس و مصاحبه با معلمان و دانش آموزان، به بررسی تاثیر این روشها بر توانمندی های شناختی پرداخته است. استفاده از روشهای یادگیری تجربی به طور قابل توجهی توانایی های حل مسئله دانش آموزان را تقویت می کند. از طریق مواجهه با موقعیت های چالش برانگیز و فرصتی برای آزمون و خطا، دانش آموزان قادر به یافتن راه حلهای خالقانه و موثر می شوند. دانش آموزان در محیط های تجربی مجبور به تحلیل و ارزیابی اطلاعات و ارائه استداللهای منطقی می شوند که به تقویت این مهارت کمک می کند. یادگیری تجربی همچنین موجب تقویت خلاقیت در دانش آموزان می شود. با فراهم آوردن فضایی برای تجربه ایده های جدید و حل مشکلات به روشهای نوآورانه، دانش آموزان قادر به گسترش دامنه تفکر خود و بهبود توانمندیهای خالقانه می شوند. یادگیری تجربی بهطور چشمگیری به یادگیری مفهومی دانش آموزان کمک می کند. مفاهیم درسی در هنگام مواجهه با تجربیات عملی بهطور عمیق تری درک می شوند و این امر به بهبود درک مفاهیم علمی و کاربرد آنها در زندگی روزمره منجر می شود. همچنین، این تحقیق نشان داد که نقش معلم در استفاده از روش های یادگیری تجربی بسیار مهم است. معلمان بهعنوان تسهیل کننده باید فضایی حمایتی ایجاد کنند که در آن دانش آموزان بتوانند به طور فعال و مستقل از تجربیات خود بهره برداری کنند.

کلیدواژه ها:

روشهای تدریس ، یادگیری تجربی ، توانمندی شناختی ، دانش آموزان