پیش بینی ایده پردازی خودکشی بر اساس ترومای دوران کودکی و نارسایی هیجانی

ایده پردازی خودکشی یکی از پدیده های مهم روان شناختی است که می تواند آسیب های روانی قابل توجهی به ویژه در نوجوانان ایجاد کند. هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه ترومای دوران کودکی و نارسایی هیجانی با ایده پردازی خودکشی بود. این پژوهش به صورت مقطعی و از نوع همبستگی-توصیفی انجام شد. جامعه آماری شامل نوجوانان ۱۱ تا ۱۹ ساله ساکن شهرستان ورامین در سال تحصیلی ۱۴۰۴-۱۴۰۳ بود. نمونه ای متشکل از ۱۲۱ نفر از نوجوانان با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شد. ابزارهای گردآوری داده ها شامل مقیاس افکار خودکشی بک (۱۹۹۱)، پرسشنامه تروما ی کودکی (۱۹۹۴) و پرسشنامه نارسایی هیجانی تورنتو (۱۹۹۴) بود. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آزمون همبستگی و رگرسیون خطی چندگانه در نرم افزار SPSS نسخه ۲۷ انجام شد. یافته ها نشان دادند که بین ترومای دوران کودکی و ایده پردازی خودکشی و همچنین بین نارسایی هیجانی و ایده پردازی خودکشی همبستگی مثبت معناداری وجود دارد) ۰.۰۱ ≥ (P. علاوه براین نتایج رگرسیون حاکی از آن بود که پیش بینی ایده پردازی خودکشی بر اساس ترومای دوران کودکی و نارسایی هیجانی در سطح ۰.۰۱ معنادار بود و متغیرهای پیش بین به خوبی توانستند متغیر مالک را پیش بینی کنند. نتایج پژوهش بر اهمیت شناسایی و مدیریت عوامل روان شناختی خطر در نوجوانان تاکید دارد و می تواند مبنای مداخالت موثر برای پیشگیری از ایده پردازی خودکشی باشد.

کلیدواژه ها:

ایده پردازی خودکشی ، ترومای دوران کودکی ، نارسایی هیجانی ، نوجوانان