بررسی و تحلیل اندیشه های عرفانی ش یخ بها یی با رویکرد زبانی و ادبی

بهاء الدین محمد بن شیخ حسین بن عبدالصمد جبعی حارثی جبل عاملی همدانی از بزرگ ترین علما و عرفااای ناارن دهاا و اوایل نرن یازده هجری است؛ این اندیشمند فرزانه در تمام علوم زمان خویش چون فقه و اصول و فلساا ه و ت ساایر و... کارآمد و توانا بود؛استاد سعید ن یسی در مقدمه جامعی که در آغاز کلیات اشعار او آمده است ، به این علااوم اشاااره کاارده است وپس از نام بردن از شمار کثیری از نویسندگان و فالس ه، از مکتوب محمد بانر ال ت ماای نویسااد هیچ یااا از ایاان نوابغ در محیط ن وذ و شهرت دیگران راهی نیافته امااا شاایخ بهاایی در اناادرون خانااه هریااا از آنااان انامتگاااهی محکاا و .آراسته دارد با این وصف در شعر او آن چنان که استادانی چون ال ت و ن یسی اشاره کاارده انااد ماای تااوان اهااور دوبااار جوانه های عرفان و رگ های اندیشه های متصوفانه را جستجو کرد که در عصاار شاااعران و گویناادگانی چااون مولااوی و حافظ و سعدی مشاهده می شود؛ به عبارت دیگر شاایخ بهااایی از جملااه کسااانی اساات کااه در عصاار خااویش بااا توجااه بااه مخال ت ها، توانست مبحث عشق و عرفان را به دور از ترس ها و واهمه ها در کالم خویش با زبانی رساو دلنشین بگنجانااد و این موضوع او را از انران خویش متمایز ساخت. در این مقال می کوشی با اسااتناد بااه اندیشااه هااای عارفانااه و متصااوفانه شیخ که در اشعار او بازتاب فراوان دارد، این جنبه از رویکرد زندگی او را که اصوال در دهه های پایانی عمر او روی داده است، بررسی کنی .

کلیدواژه ها:

شیخ بهایی ، نان وحلوا ، عرفان و عشق ، دنیا