نقش خاندان بویه در احیای فرهنگ و تمدن ایرانی در دوران پس از اسلام

خاندان بویه، سلسله های ایرانی تبار در قرن چهارم هجری قمری، نقشی بی بدیل در احیای فرهنگ و تمدن ایرانی پس از ورود اسلام ایفا نمود. این پژوهش با رویکرد توصیفی-تحلیلی و با استفاده از روش کتابخانه ای-اسنادی، به بررسی این نقش می پردازد. یافته ها نشان می دهد که آل بویه با بهره گیری از ضعف خلافت عباسی و ناآرامی های داخلی، توانستند بر بخش وسیعی از ایران و عراق تسلط یافته و حکومتی مستقل تشکیل دهند. حاکمان بویهی با ایدئولوژی استقلال طلبی و احیای هویت ایرانی، سیاست مدارا و تسامح مذهبی را در پیش گرفتند و با حمایت از زبان و ادبیات فارسی، ترویج علوم و معارف، احیای آیین ها و سنت های ایرانی و توسعه هنر و معماری، زمینه شکوفایی فرهنگ و تمدن ایرانی را فراهم ساختند. سیاست مدارا و تسامح مذهبی و حمایت از دانشمندان و هنرمندان ایرانی از جمله مهمترین عوامل موفقیت آل بویه در احیای فرهنگ ایرانی بودند. توجه به زبان و ادبیات فارسی و احیای سنت ها و آیین های ایرانی نقش مهمی در حفظ و تقویت هویت ملی و فرهنگی ایرانیان و همچنین ایجاد وحدت و انسجام در جامعه داشت. این پژوهش بر نقش بی بدیل خاندان بویه در احیای فرهنگ و تمدن ایرانی تاکید کرده و زمینه های جدید برای تحقیقات آتی را پیشنهاد می دهد.

کلیدواژه ها:

خاندان بویه ، فرهنگ ایرانی ، تمدن اسلامی ، احیای هویت ، سیاست فرهنگی