جلوه های روستا در حیدربابا یه سلام شهریار

محمدحسین بهجت تبریزی که روستازاده ای برخاسته از ناحیه خوشگناب آذربایجان است و با عنایت خدا و تفال به دیوان خواجه شیراز شهریاری شعر فارسی را به نام خود رقم زده است، در شعر فارسی و ترکی و منمومه حیدربابایه سالم خویش به صورتی ذاتی و برخاسته از خلق و خوی روستایی اش از واژگان، تعابیر و تص اویر و رسوم روستا به انحای مختلف و به زیبایی هرچه تمامتر بهره جسته است، به ویژه در منمومه حیدربابایه سالم که می توان گفت ی شعربا حال و هوای صفا و صمیمیت سیال روستا و مردمان آن است باید گفت ش عر شهریار، دربار روستا و حیات روستایی در واقع با تاخیری چندین صدساله سروده شده بود و مردمان با صفای روستا که تا آن زمان سرود شنیده بودند، چشم انتمار شاعری روستازاده بودند تا این جای خالی » کار و تالش خود را از زبان عاشیق ها چندصد ساله را به زیبایی تمام پرکند و آن کسی نیست جز شهریار » (ترابی، ۵ ۱۳۸۹) در این مقاله کوشیده ایم جلوه های روستا و زندگی و رسوم آن را در حیدربابایه سالم شهریار با ذکر مصادیقی بارز از آن به محضر ادب دوستان عرضه داریم و نشان دهیم که صفا، صداقت و صمیمیت شعر شهریار – که خود از شاعران روستازاده است – ذاتی او است نه تصنعی و تصویرسازی صرف شاعرانه و حکایت از رسوا صفا،صمیمت و صداقت روستا یان در دل و جان این شاعر شهیر شعر فارسی و ترکی دارد و تصاویری که او از زندگی اجتماعی روستا یان و آداب و رسوم آنها و طبیعت بکر روستا به دست داده است بی نمیر است و او را احیاگر شعر زیبای روستا باید دانست

کلیدواژه ها:

شهریار ، روستا ، صمیمیت ، صفا ، آداب و رسوم روستا