بررسی زمینه ها و پیامدهای اختلافات حاکمنشین گرجستان با دولت صفویه از شاه عباس اول تا سقوط صفویه

حکومت صفویه از دوره شاه عباس اول به بعد به طور نسبی دارای شیوه حکومتی تمرکزگرا بود و این عامل درمناسبات بین حکومت مرکزی با حکام ایالات مرزی تاثیربسزایی داشت. ایجاد تمرکز برای تثبیت حاکمیت در حکومت های دارای جغرافیای گسترده و قبایل متعدد امری ضروری محسوب می شد، با این همه در اوایل شاهان و بدنبال شکست شاه اسماعیل اول از عثمانی در جنگ چالدران موجب عدم توجه به تمرکز گرایی گردید که در قلمرو صفویه نافرمانی حکام را در پی داشت. اما با رویکارآمدن شاه عباس اول، وی با افزایش نیروی نظامی، تمرکز حاکمیت و گسترش دامنه ی فعالیت اقتصادی صفویه در داخل و خارج توانست تسلط گسترده ای بر قدرت حکام در ایالات داشته باشد، اما جانشینانش در استفاده از روشهایش توانایی الزم را نداشتند و دچار مشکل شدند. همچنین زیاده خواهی جانشینانش در بعد اقتصادی و مذهبی در مناسبات با حکام ایالات مرزی، منجر به واکنش حکام این ایالات شد که در ابتدا زمینه را برای بهره گیری نیروهای گریز از مرکز برای رهایی از سلطه حکومت مرکزی و در اواخر صفویه جهت حمله به مرکز حکومت فراهم کرد. در این پژوهش سعی بر آن شده که با توجه به منابع موجود کتابخانه به دلایل بروز اختلافات حاکم نشین گرجستان و نتایج این اختلافات با دولت مرکزی صفویه پرداخته شود.

کلیدواژه ها:

صفویه ، گرجستان ، شاه عباس اول ، حاکم نشین ، زمینه ها و پیامدها