الگوی نشانه - معناشناختی گفتمان رساله الطیر ابن سینا؛ از نظام گفتمان کنشی تا نظام گفتمان خلسه

گفتمان ابن سینا، دارای معرفتی است باالتر از استدالل؛ از طرفی مهمترین ویژگی گفتمان عرفانی، خلسه است. در این نوع، کنش ها جای خود را به شوش می دهد؛ در نتیجه، شوشگر از خود رها شده و شرایطی دفعی را تجربه می کند. خلسه، نظام گفتمان را به هم می ریزد؛ از طرفی، تعامل بین نشانه ی مهمان و میزبان، براساس اصول سپهرنشانه، شرایطی فراهم می آورد که نشانه ها از کنش به شوش و سپس به استعال دست یابند. در این مقاله در پی آن بودیم که با روش توصیفی - تحلیلی کارکردهای نشانه - معناشناسی کنشی و شوشی را در گفتمان رساله الطیر بررسی کنیم. براساس نتایج، در این گفتمان، طیران به قدری استعال می یابند که پدیده می شوند؛ نیز نگرش عرفان محور شرق، در ابعاد تنشی در محور گستره و فشاره، عکس هم عمل می کنند. در فرایند جسمانه ای، جسمار در دو بعد جسم-نشانه و جسم-مرجع و در حوزه ی فرایند عاطفی در پنج مرحله ی تحریک، آمادگی، شوش، هیجان و ارزیابی باعث تولید معنا در این گفتمان می شود.

کلیدواژه ها:

نشانه - معناشناسی ، رساله الطیر ، کنش ، خلسه