تحلیل رویکرد عرفانی مثنوی روضه االسرار سروش اصفهانی

شاعران در دورههای مختلف ادبی، به مرثیه سرایی درباره واقعه کربال بویژه شهادت اباعبدالله الحسین (ع) در برخی از سروده های خود پرداخته و با بهره گیری از قدرت احساس و عاطفه در جاودانه ساختن فرهنگ عاشورایی نقشی بی بدیل ایفا کرده اند. سروش اصفهانی از شاعران دوره بازگشت ادبی در منظومه روضه االسرار خود، به شیوه ای خاص، وقایع عاشورا و گفتگوی اباعبدالله الحسین (ع) را با آب، باد و آتش، جن و ملک، که برای یاریگری حضرت، در روز عاشورا به پاخاستند و پاسخ امام حسین به هر کدامشان که نمودی از عرفان و معرفت حقیقی است به تصویر می کشد تا جلوه ای از توحید و خداخواهی حضرت را به نمایش بگذارد. در این پژوهش که به صورت توصیفی - تحلیلی است با توجه به ابیاتی از منظومه روضه االسرار سروش اصفهانی، به مواردی از عرفان وجودی حضرت پرداخته می شود و بیانگر این نتیجه خواهد بود که اباعبدالله الحسین (ع)، چنان مشتاق وجود حضرت دوست است که هیچ کس و هیچ چیز غیر از او را نمی بیند و قربانی ها و جان فشانی و شهادت اطرافیان و سختی ها را همه زیبایی و طرب و شادی در جهت رسیدن به حضرت حق می بیند و خودش را هم فانی در حضرت دوست می داند. گفتار و رفتار بزرگوارانه ایشان، نمودار جنبه های «عرفانی عملی، عرفان نظری، نظام احسن و غربت انسان در این دنیا» است و رفتار حضرت، الگوی بینظیر تاریخ بشری در دوری از تعلق هستی و رو به سوی مبدا کل است.

کلیدواژه ها:

شعر ، سروش اصفهانی ، مثنوی روضه االسرار ، مباحث عرفانی