بررسی رابطه آسیب های دوران کودکی و راهبردهای فراشناختی با سازگاری روانی-اجتماعی در افراد نابینا با تاکید بر نقش واسطه ای توان مندی ایگو: یک مطالعه توصیفی

زمینه و هدف: سازگاری روانی-اجتماعی یکی از مشکلات اساسی نابینایان است. فرآیند سازگاری روانی-اجتماعی تحت تاثیر تجربیات دوران کودکی، راهبردهای فراشناختی و توان مندی ایگو است. پژوهش حاضر با هدف تعیین رابطه آسیب های دوران کودکی و فراشناخت با سازگاری روانی-اجتماعی با نقش واسطه ای توان مندی ایگو انجام شد. مواد و روش ها: روش پژوهش توصیفی بود. جامعه آماری افراد نابینا در سال ۱۴۰۱ در شهر کرمان بودند. تعداد ۱۱۷ شرکت کننده به روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای انتخاب شدند. داده ها با استفاده از پرسش نامه های سازگاری روانی-اجتماعی با بیماری Derogatis (۱۹۸۶)، آسیب های دوران کودکی Borneshtian و همکاران (۲۰۰۳)، توان مندی ایگو Mark storm و همکاران (۱۹۹۷) و راهبردهای فراشناخت Wells و همکاران (۱۹۹۷) جمع آوری و به­وسیله آزمون های همبستگی Pearson و تحلیل Regression به شیوه سلسله مراتبی تحلیل شدند. یافته ها: نتایج نشان داد که آسیب های دوران کودکی با سازگاری روانی-اجتماعی رابطه منفی و معنی دار و هم چنین راهبردهای فراشناختی و توان مندی ایگو با سازگاری روانی-اجتماعی رابطه مثبت و معنی دار دارند (۰۰۱/۰P<). علاوه بر این، توان مندی ایگو در رابطه آسیب های دوران کودکی و فراشناخت با سازگاری روانی-اجتماعی نقش واسطه ای معنی دار دارد (۰۰۱/۰P<). نتیجه گیری: توان مندی ایگو روی رابطه آسیب های دوران کودکی و راهبردهای فراشناختی با سازگاری روانی-اجتماعی افراد نابینا نقش واسطه ای دارد. به منظور افزایش سازگاری روانی-اجتماعی در افراد نابینا توصیه می شود علاوه بر توجه به نقش آسیب های دوران کودکی و راهبردهای فراشناختی، توان مندی ایگو ارتقاء داده شود. واژه های کلیدی: آسیب ، ایگو، سازگاری، فراشناخت، نابینایی

کلیدواژه ها:

Trauma ، Ego ، Adjustment ، Metacognition ، Blindness ، آسیب ، ایگو ، سازگاری ، فراشناخت ، نابینایی