تحلیل مزایا و معایب استفاده از هوش مصنوعی در تدریس و یادگیری

با گسترش روزافزون فناوری های نوین، هوش مصنوعی به یکی از عوامل تحول آفرین در نظام های آموزشی تبدیل شده است. این فناوری با قابلیت پردازش داده های گسترده، شناسایی الگوهای یادگیری و ارائه آموزش های شخصی سازی شده، توانسته است چشم انداز جدیدی برای ارتقای کیفیت آموزش فراهم آورد. استفاده از الگوریتم های هوشمند در تحلیل عملکرد دانش آموزان، امکان ارائه بازخوردهای دقیق، تنظیم محتوای متناسب با نیازهای فردی و افزایش مشارکت فراگیران در فرایند یادگیری را مهیا ساخته است. علاوه بر آن، هوش مصنوعی با تسهیل ارزیابی های مستمر و کاهش بار کاری معلمان، به بهبود فرآیند تدریس کمک شایانی می کند. در عین حال، ورود این فناوری به آموزش با چالش هایی نیز همراه بوده است؛ از جمله نگرانی در خصوص کاهش تعامل انسانی، تهدید نقش تربیتی معلم، وابستگی بیش از حد به ابزارهای هوشمند، و مسائل مربوط به حریم خصوصی داده ها. نبود زیرساخت های مناسب، کمبود نیروی متخصص، و نبود چارچوب های اخلاقی شفاف نیز موانعی جدی بر سر راه بهره برداری کامل از پتانسیل های این فناوری هستند. در مجموع، بهره گیری موفق از هوش مصنوعی در آموزش مستلزم برنامه ریزی جامع، آموزش هدفمند معلمان، توسعه زیرساخت های فنی و در نظر گرفتن اصول انسانی در طراحی سیستم های هوشمند است. این پژوهش با هدف تبیین فرصت ها و تهدیدهای هوش مصنوعی در آموزش، تلاش دارد تا مسیر بهره برداری آگاهانه و متعادل از این ابزار نوین را ترسیم کند.

کلیدواژه ها:

هوش مصنوعی ، آموزش و پرورش ، یادگیری هوشمند ، شخصی سازی آموزشی ، فناوری در آموزش