دوجنس گرایی از منظر پزشکی قانونی، فقه امامیه و حقوق کیفری ایران

دوجنس گرایی یا بایسکشوال به این معنی است که فرد هم زن و هم مرد را از نظر جسمی، جنسی یا عاطفی جذاب می یابد. مجموعه ای پیچیده ای از عوامل ژنتیکی، هورمونی و محیطی در ایجاد آن تاثیرگذار است. در پزشکی قانونی وضعیت سلامت روان در فردی که گرایش جنسی دوجنس گرایی است جهت تعیین مسوولیت کیفری بررسی می شود. زیرا این افراد اغلب به لحاظ جسمی، جنسی یا روانی دچار مشکلاتی هستند که درمان نشده اند و یا درمان پذیر نبوده اند و به علت فشارهای ناشی از هراس فاش شدن یا فشارهای ناشی از طرد شدن از جامعه دچار تنش های فراوان می شوند. و به دلیل اختلالات روانی؛ احتمال ارتکاب جرائمی نظیر خودکشی، تجاوز به عنف، و خشونت های جنسی را خواهند داشت. همچنین ممکن است خود قربانی سوء استفاده های جنسی، تهدیدها و آزارهای جسمی و روحی شوند. در حقوق کیفری ایران، به صراحت به جرم انگاری دوجنس گرایی نپرداخته است. اما به پیروی از فقه امامیه در مورد مرتکبان جرائم جنسی در قسمت حدود قانون مجازات اسلامی به تفضیل به بیان دقیق نوع، میزان و کیفیت اجرای مجازات های حدی بدون تفکیک میان دوجنس گرایی و اعمال رفتارهای جنسی آنها به جهت اختلالات ژنتیکی، هورمون های دوران جنینی و... با افرادی که مرتکب رفتارهای جنسی به سبب انحراف و کژروی می شوند، تنها به قاعده جمع مجازات های حدی در صورت بروز جرایم لواط، زنا، مساحقه و تفخیذ با لحاظ شرایط تحقق بسنده کرده است.

کلیدواژه ها:

دوجنس گرایی ، پزشکی قانونی ، فقه امامیه ، حقوق کیفری ایران