بررسی اثربخشی طرحواره درمانی بر نگرش های ناکارآمد افراد دارای تعارضهای بین فردی

این پژوهش با هدف بررسی اثربخشی طرحواره درمانی بر نگرشهای ناکارآمد افراد دارای تعارضهای بین فردی انجام گرفت. این پژوهش از نوع طرحهای نیمه آزمایشی با پیشآزمون و پسآزمون همراه گروه آزمایش و کنترل است. جامعه آماری این پژوهش شامل افراد دارای تعارضهای بین فردی (دارای مشکلات روانشناختی) مراجعه کننده به مراکز مشاوره شهر مشهد در نیمه اول سال ۱۴۰۳ بود با استفاده شیوه نمونهگیری هدفمند که ۱۵ نفر به عنوان گروه آزمایش و ۱۵ نفر به عنوان گروه کنترل انتخاب شد و افراد گروه آزمایش ۸ جلسه ۶۰ دقیقهای مداخله به شیوه طرحواره درمانی را هفتهای یک جلسه دریافت کردند. ابزارهای این پژوهش پرسشنامه و مقیاس نگرشهای ناکارآمد ویزمن و بک (DAS-۲۶) بودند برای تحلیل دادها، از نرم افزار spss ۲۳ و تحلیل کوواریانس تک متغیره استفاده شد. نتایج نشان داد که طرحواره درمانی بر بهبود نگرشهای ناکارآمد افراد دارای تعارضهای بین فردی موثر است (کاهش یافته است) و میزان تاثیر ۵۸۱ درصد بود. در نهایت میتوان گفت رویکرد طرحواره درمانی باعث کاهش نگرشها و تعارضات بین فردی بخصوص در افراد دارای تعارض بین فردی میشود.

کلیدواژه ها:

نگرش ناکارآمد ، طرحواره درمانی ، تعارضات بین فردی