بررسی تطبیقی یکی از اصول دستور جهانی- اصل محلیت- در زبان عربی و انگلیسی

تئوری دستور جهانی که نوام چامسکی نظریه پرداز آن است مدعی است که یادگیری زبان از پیش برنامه ریزی شده و یک توانایی بیولوژیک در انسان است. از منظر این تئوری همه ی زبان های طبیعی ویژگی های مشترکی دارند که می توان آن را تحت عنوان «اصول مشترک» دسته بندی کرد.یکی از این اصول مشترک، اصل محلیت(locality) است، بدین معنا که هر یک از نقش های دستوری در کوتاه ترین فاصله نسبت به جایگاه اصلی شان تغییر محل می دهند. این اصل، امکانی نحوی برای تغییر جملات و خلق جملات جدید است.در این مقاله به بررسی تطبیقی زبان عربی به عنوان نماینده ی زبان های سامی و زبان انگلیسی به عنوان نماینده زبان های هندوراوپایی می پردازیم. اصل محلیت در زبان عربی نقشی فراتر از کاربردهای نحوی می یابد و در خدمت معناشناسی(semantic) به ایفای نقش می پردازد. تفاوت های بنیادی این زبان ها در اشتقاق و دستور که به اختلاف کاربرد اصل محلیت منجر می شود مبحث دیگری است که در این مقاله مورد توجه قرار می گیرد

کلیدواژه ها:

دستور جهانی ، محلیت ، نحو ، معنا شناسی ، زبان عربی ، زبان انگلیسی