بازنگری نقش فر (بر اساس آرای ابوالعلاء سودآور)

مفهوم 'فر'، که می توان آن را معادل 'فروغ الهی' دانست، در تفکر ایران باستان، به ویژه در دوران هخامنشی و ساسانی، نقش محوری دارد. این مقاله، با الهام از مجموعه آثار پژوهشگر معاصر، ابوالعالء سودآور، به بررسی پیچیدگی ها و نمایش های بصری فر در هنر ایران باستان می پردازد. سودآور تفاسیر سنتی که تنها بر تحلیل های متنی تمرکز دارند را نقد کرده و اصطلاح می کند که برای درک کامل فر، باید به نمادشناسی باستانی توجه ویژه ای کرد. او نمادهای کلیدی مانند قوچ، گوی درخشان و حلقه های تابان، دستار، جفت بال، هالل ماه و غیره را شناسایی و تحلیل می کند. همچنین، سودآور بر اهمیت الهه های آب و نمادهایی مانند گل نیلوفر و مروارید که نمایانگر ظهور فر هستند، تاکید می کند. با اتخاذ رویکردی چند لایه، سودآور زبان بصری پیچیده ی فر را آشکار می کند و تفسیرهای سطحی را به چالش می کشد. بینش های او فر را به سنت های گسترده تر ایرانی پیوند داده و نشان می دهد که این مفهوم ریشه های عمیقی در باورهای باستانی ایران دارد.

کلیدواژه ها:

فر ، نمادشناسی ، ابوالعالء سودآور ، هنر ایران باستان