بررسی نقش آموزه نیکی در الهیات زرتشتی

نیکی در زمره بارزترین آموزه های دینی - اخلاقی در همه ادیان الهی از جمله دیانت زرتشتی است. هرچند این آموزه در سنت های مختلف دینی منزلتی والا دارد، در ابعاد و سطوح متفاوتی به آن پرداخته شده است. پژوهش حاضر به شیوه توصیفی - تحلیلی و با استناد به متون مقدس - اوستا و ادبیات پهلوی - نخست در پی تبیین نقش محوری و شاخص این آموزه در الهیات زرتشتی و سپس طرح جایگاه ممتاز نیکوکاری و گونه های آن در ادبیات مقدس زرتشتیان است. یافته های این تحقیق نشان می دهد آموزه نیکی در آیین زرتشتی به گونه ای متمایز از دیگر ادیان جهان، فراتر از یک توصیه ایمانی - اخلاقی، ارتباطی وثیق با طیف وسیعی از باورهای بنیادین دینی دارد و نقشی جوهری در الهیات این دین ایفا می‎کند. در آیین زرتشتی، اهورا مزدا ذات و سرچشمه نیکی است که اراده اش بر تحقق شهریاری نیکی در عالم تعلق گرفته است و در این راه نقش کارگزاران او یعنی اشو زرتشت، امشاسپندان، ایزدان، اشونان و فرشگردکرداران در برپایی این جهان آرمانی، بر مبنای این آموزه معنا پیدا می کند و تبیین می شود.

کلیدواژه ها:

الهیات زرتشتی ، نیکی ، امشاسپندان ، اشو زرتشت ، فرشگرد ، سوشیانت