پیش بینی شدت آسیب پذیری ساختمان ها در اثر نشست ناشی از تونل سازی با مطالعه رفتار ژئومکانیکی محیط دربرگیرنده

مهمترین چالش تونلسازی شهری مواجهه با نشست و اثرات مخرب ان بر ساختمان های اطراف است که ممکن است پیامدهای مالی و اجتماعی نامطلوب فراوانی داشته باشد. پارامترهای ژئوتکنیکی محیط های آبرفتی تاثیر قابل توجهی بر جابجایی ها و حرکت خاک و در نتیجه نشست سطح زمین دارد. بنابراین مطالعه ارتباط پارامترهای ژئوتکنیکی و چگونگی رفتار تغییرشکل محیط راهکار مفیدی برای پیش بینی شدت آسیب وارد بر ساختمان ها است. در این مقاله تاثیر پارامترهای ژئوتکنیکی بخش شرقی-غربی تونل خط ۷ مترو تهران بر نشست ناشی از تونلسازی و اثرات متعاقب آن بر شدت آسیب وارد بر ساختمان های مجاور بررسی شد. شدت آسیب ساختمان ها به ازای پارامترهای ژئوتکنیکی براساس پارامترهای تغییرشکل ساختمان ارزیابی شد. نتایج نشان می دهد شدت آسیب ساختمان ها به طور قابل توجهی به تغییرات مدول الاستیسیته خاک حساس است و تغییرات اندک مدول الاستیسیته منجر به تغییر آسیب ساختمان از آسیب های ساختاری شدید (آسیب رده-های ۴ و ۵) به آسیب های غیرساختاری و جزئی (آسیب های رده ۰ و ۱) می شود. تغییرات زاویه اصطکاک داخلی تاثیر کمی بر پارامترهای تغییرشکل ساختمان دارد و شدت آسیب های ساختمان را به طور قابل توجهی تغییر نمی دهد. همچنین افزایش تاثیر چسبندگی لایه های خاک بر شدت آسیب ساختمان بیشتر از زاویه اصطکاک داخلی و کمتر از مدول الاستیسیته خاک است که می تواند رده آسیب های ساختمان را از آسیب های نسبتا شدید تا آسیب های متوسط کاهش دهد.

کلیدواژه ها:

تونلسازی شهری ، آسیب ساختمان ، خصوصیات ژئوتکنیکی ، تغییرشکل ساختمان ، مدلسازی عددی