آینده پژوهی در نظام آموزشی کشور ایران

آینده پژوهی مشتمل بر مجموعه تالش هایی است که با استفاده از تجزیه و تحلیل منابع، الگوها و عوامل تغییر و یا ثبات، به تجسم آینده های بالقوه و برنامه ریزی برای آن ها می پردازد. آینده پژوهی منعکس می کند که چگونه از دل تغییرات (یا تغییر نکردن) «امروز»، واقعیت «فردا» تولد می یابد. آینده پژوهی معادل لغت التین «Futures Study» است. کلمه جمع Futures به این دلیل استفاده شده است که با بهره گیری از طیف وسیعی از متدلوژی ها و بجای تصور «فقط یک آینده»، به گمانه زنی های سیستماتیک و خردورزانه، در مورد نه فقط «یک آینده» بلکه «چندین آینده متصور» مبادرت می شود. موضوعات آینده پژوهی در برگیرنده گونه های «ممکن»، «محتمل» و «مطلوب» برای دگرگونی از حال به آینده می باشند. آینده پژوهی به منظور پایش تغییرات جهانی، بخصوص در حوزه فناوری اطلاعات و نیز مشخص نمودن آینده های ممکن، محتمل و مرجح و مطلوب می باشد. اما آن را نباید با پیشگویی اشتباه گرفت باید توجه داشت که آینده پژوهی یک دانش نجومی نیست بلکه شامل برنامه ریزی، پیش بینی و مفروضات است. اصطالح آینده پژوهی در دهه ۱۹۶۰ در آمریکا بعنوان یک رشته دانشگاهی ظهور پیدا کرد که بعد از آن حوضه های مختلفی مانند: آموزش، جامعه، خانواده را در بر گرفت. آینده پژوهی در آموزش به ارائه اصولی راهکارها، پیشنهادات و تغییر ساختار آموزشی با توجه به تحولات آینده و انطباق آموزش با رخدادهای آینده داللت می کند که در کنار آن اعضای هیئت علمی و مسئولان مدارس در حوضه آموزش و پرورش باید در زمینه یافتن بهترین تحقیقات و الهام بخشیدن به نوآوری های جدید کار کنند و برای از بین بردن هرگونه ساختار و اطلاعات غلط تالش کرده و در جهت پیشبرد اهداف آموزشی تالش ورزند.

کلیدواژه ها:

آینده پژوهی ، آموزش ، دانشجو ، دانشگاه