اثربخشی درمان شناختی - رفتاری مثبت نگر بر کاهش تکانشگری و گرایش به آسیب های نوپدید اجتماعی در نوجوانان دختر تک والدی

این پژوهش به بررسی اثربخشی درمان شناختی-رفتاری مثبت نگر بر کاهش تکانشگری و گرایش به آسیب های نوپدید اجتماعی در نوجوانان دختر تک والدی شهر تبریز پرداخته است. روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بود. ۳۰ نوجوان دختر تک والدی تحت پوشش سازمان بهزیستی تبریز به روش هدفمند انتخاب و به طور تصادفی به دو گروه آزمایش (۱۵ نفر) و کنترل (۱۵ نفر) تقسیم شدند. ابزارهای جمع آوری داده شامل مقیاس تکانشگری بارت (۲۰۰۴) و پرسشنامه اعتیاد به شبکه های مجازی مبتنی بر موبایل خواجه احمدی (۱۳۹۵) بود. گروه آزمایش طی ۸ جلسه ۴۵ دقیقه ای درمان شناختی-رفتاری مثبت نگر دریافت کرد. نتایج تحلیل کواریانس نشان داد که این روش درمانی به طور معناداری موجب کاهش تکانشگری و گرایش به آسیب های نوپدید اجتماعی در گروه آزمایش شد. بنابراین، درمان شناختی-رفتاری مثبت نگر به عنوان مداخله ای موثر برای بهبود این مشکلات پیشنهاد می شود.

کلیدواژه ها:

درمان شناختی رفتاری مثب نگر ، تکانشگری ، گرایش به آسیب های نوپدیداجتماعی