پیش بینی پایبندی به درمان بر اساس تحمل ابهام، استرس ادراک شده و تاب آوری در والدین کودکان مبتلا به اختلال بیش فعالی و نقص توجه

هدف این پژوهش پیشبینی پایبندی به درمان بر اساس تحمل ابهام، تاب آوری و استرس ادراک شده در والدین کودکان مبتلا به اختلال بیش فعالی و نقص توجه در شهرستان همدان بود. پژوهش حاظر از نظر هدف کاربردی از نظر زمان مقطعی و از نظر نوع دادهها کمی و روش پژوهش توصیفی- همبستگی بود. جامعه آماری پژوهش را همه والدین کودکان مبتلا به اختلال بیش فعالی و نقص توجه در شهرستان همدان که در سال های ۱۴۰۲-۱۴۰۳ تحت درمان و آموزش قرار گرفته و دارای پرونده در مراکز درمانی و آموزشی مرتبط بودند تشکیل داد. روش نمونهگیری در دسترس بود. حجم نمونه بر اساس فرمول فیدل و تاباچنیگ (۲۰۰۷) ۱۰۷ نفر شد، که به لحاظ احتیاط به ۱۲۰ نفر افزایش یافت ابزار پژوهش شامل چهار پرسشنامه استاندارد پایبندی به درمان مدانلو (۱۳۹۲)، استرس ادراک شده کوهن و همکاران (۱۹۸۳)، تابآوری کانر دیویدسون (۲۰۰۳)، و تحمل ابهام مک لین (۱۹۹۳.) بود برای آزمودن فرضیههای پژوهش از تحلیل رگرسیون چندگانه و ضریب همبستگی پیرسون استفاده شد. نتایج نشان داد متغیر تحمل ابهام، تاب آوری و استرس ادراک شده پیشبینی ک ننده معنادار پایبندی به درمان میباشد و عالمت منفی در متغیر استرس ادراک شده بیانگر این است که با افزایش استرس ادراک شده، پایبندی به درمان در بیماران کاهش مییابد. بین پایبندی به درمان و استرس ادراک شده رابطه منفی و معناداری در سطح ۰۵/۰ وجود دارد وبه عبارتی ساده تر هر قدر استرس ادراک شده بیشتر، پایبندی به درمان کمتر خواهد بود. بین پایبندی به درمان و تحمل ابهام و تاب آوری رابطه مثبت و معناداری در سطح ۰۵/۰ وجود دارد وبه عبارتی سادهتر هر قدر تحمل ابهام و تاب آوری بیشتر، پایبندی به درمان بیشتر خواهد بود.

کلیدواژه ها:

پایبندی به درمان ، استرس ادراک شده ، تاب آوری ، تحمل ابهام ، بیش فعالی و نقص توجه