گامی به سوی استقالل: تحلیل سیستماتیک برنامه شخص محور در افراد دارای کم توانی هوشی و رشدی
سال انتشار: 1403
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: فارسی
مشاهده: 65
فایل این مقاله در 16 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
RAVAN07_217
تاریخ نمایه سازی: 21 فروردین 1404
چکیده مقاله:
پژوهش حاضر مروری بر اثربخشی برنامه شخص محور انجام شده است. برای افراد دارای کم توانی هوشی و رشدی که خدمات حمایتی دریافت می کنند. برنامه ریزی شخص محور یک فرایند کلیدی است که تمرکز بر ارائه خدمات و پشتیبانی بر روی شخص است و اینکه آنها چگونه می خواهند زندگی خود را بگذرانند. برنامه ریزی شخص محور افراد را حمایت می کند و آنها را قادر می سازد تا انتخاب های آگاهانه، در مورد اینکه چگونه می خواهند زندگی خود را در حال حاضر و در آینده داشته باشند. در برنامه ریزی بر اساس سیستم محور که بیشتر در کشورهای در حال توسعه اجرا می شود، خانواده تصمیم گیرنده برای فرد با نیازهای ویژه می باشد اما در برنامه های شخص محور، فرد بر اساس رویاها و اهداف خود تصمیم گیری می کند. در این برنامه دیدگاه شخص مهم است. در برنامه شخص محور فرد دارای کم توانی هوشی در جامعه حضور دارد و فرد قدرت انتخاب دارد و احساس شایستگی و خودکارآمدی می کند و نقش ارزشمندی در زندگی عادی دارد و در زمینه های مختلف مشارکت اجتماعی را دارد. این مقاله کتابخانه ای با استفاده از ۲۲ مقاله معتبر که از سال ۱۹۹۷ تا ۲۰۲۳ منتشر شده بودند، در سایت های Google Scholar و دانش لینک جست وجو شده اند تا اثربخشی برنامه شخص محور را برای افراد دارای کم توانی هوشی و رشدی را در کشورهایی که انجام شده است را بررسی کند. این مقاله با عنوان حاوی person center planning جست وجو شده است. در این مطالعه مشهود بود که برنامه شخص محور تاثیر مثبتی بر تجربیات زندگی افراد دارای ناتوانی هوشی و رشدی داشت. تغییرات مثبتی در زمینه های زیر اتفاق افتاد: شبکه های اجتماعی، ارتباط با خانواده، تماس با دوستان، فعالیت های جامعه محور، فعالیت های روزبرنامه ریزی شده.
کلیدواژه ها:
نویسندگان
قاسم نوروزی
دانشیار گروه روانشناسی و آموزش کودکان با نیازهای ویژه، دانشکده علوم تربیتی و روانشناسی، دانشگاه اصفهان، اصفهان، ایران
زهرا محمدی
دانشجوی کارشناسی ارشد، روانشناسی و آموزش کودکان با نیازهای ویژه، دانشکده علوم تربیتی و روانشناسی، دانشگاه اصفهان، اصفهان، ایران
سکینه محمدی کیا
دانشجوی کارشناسی ارشد، روانشناسی و آموزش کودکان با نیازهای ویژه، دانشکده علوم تربیتی و روانشناسی، دانشگاه اصفهان، اصفهان، ایران