تحلیل گفتمان بوشی در بازنمایی معانی استعلائی خطبه اشباح

نشانه- معناها در فرآیند گفتمانی منجر به بازسازی عملیات معنایی می شوند. از منظر نشانه- معناشناسی، نشانه-ها در تعامل، تقابل، تطبیق و چالش با یکدیگر قرار می گیرند و در خلال آن، گفتمان های کنشی، شوشی، تنشی و بوشی را شکل می دهند. جستار حاضر؛ با تکیه بر رویکرد نشانه معناشناسی به بررسی نشانه های بوشی درخطبه اشباح می پردازد. بوش گر یا سوژه بوشی در موقعیت بین دازاین و استعلاء قرار دارد و با توجه به سیاق خطبه، با عبور از دازاین های متفاوت خود را به کمال می رساند. هدف پژوهش حاضر؛ دستیابی به چگونگی فرآیند انتقال معنا و گذر نشانه معناها از وضعیت سلبی به وضعیت ایجابی می باشد. نتایج حاصل از این پژوهش عبارتند از: همزمان با عملیات پیوست یا اتصال گفتمانی، «من متکلم» در تقابل میان نقصان و کمال با حضور پدیداری «انت= خداوند» قرار می گیرد و استحاله معنایی رخ می دهد؛ مرزها و فاصله ها میان خالق و مخلوق حذف می شوند و در نتیجه وضعیت سلبی به وضعیت ایجابی یعنی استعلای حضور می رسد. در این گفتمان، سوژه برای عبور از وضعیت سلبی به وضعیت ایجابی دازاین از نشانه معناهای تنشی عبور می-کند. در گفتمان های مربوط به خلقت آسمان ها، فرشتگان و زمین، ابعاد فشاره ای و گستره ای معنا در نوسان قرار می گیرند و طرحواره های افزایشی، کاهشی و صعودی را شکل می دهند که منجر به عملیات معنایی می-شوند. بنابراین؛ کارکردهای انفصال و اتصال گفتمانی و نشانه های تنش محور در خطبه اشباح، فرآیند انتقال معنا را به وضعیت ایجابی فراهم می کنند.

کلیدواژه ها:

گفتمان ، نشانه معناشناسی ، سوژه بوشی ، خطبه اشباح