موانع و راه حل های تعامل کشور اسلامی با سازمان های بین المللی

روابط کشورها پس از انقلاب صنعتی به دلیل تشدید نیاز به کالا، مواد اولیه، سرمایه و تکنولوژی بیشتر شد. در این راستا کشورها ابتدا به انعقاد قراردادهای جامع و سپس به تاسیس سازمانهای بین المللی رو آوردند. سازمانها در قالب شخصیت های بینالمللی مستقل، با فعالیت مستمر و مداوم و ضمانت اجرایی بیش از اتحادیه و معاهدات چند جانبه، به تنظیم روابط بینالمللی اعضاء و سایر هماهنگی های بین المللی می پردازند. به طوری که امروزه لازمه زندگی بین المللی به شمار می روند. و این در حالی است که اختلاف کشورها در اهداف، مبانی، عرفها، قوانین و حتی اصول، موانع و آسیبهایی برای الحاق ایجاد می کند که لازمه اش تسامح و همه جانبه نگری سازمان از یک سو و پذیرش محدودیتهایی توسط کشورها از سوی دیگر است. این مقاله به دنبال پاسخ به این سوال است که کشور اسلامی در الحاق به سازمانهای بین المللی با چه موانع و آسیبهای خاصی روبروست و راه حل جلوگیری از آسیبها و موانع چیست؟ آیا الحاق به سازمانی که مقررات آن با اصول پذیرفته شده شرعی و قانونی در تنافی است، از نگاه شرع مجاز است. به طور خلاصه باید گفت منطق حکم می کند که ابتدا راه های برون رفت از آسیبها و موانع دنبال شود و با فقدان آن ها، بر اساس نظام اولویت ها، با سنجش ضرورت موضوع و مصالح عالیه کشور، حکم شرعی مناسب به ترتیب در یکی از قالبهای حکم اولی، ثانوی و حکومتی کشف و نسبت به الحاق یا عدم الحاق کشور به سازمان اقدام شود.

کلیدواژه ها:

سازمان های بین المللی ، کشورهای اسلامی ، روابط بین الملل ، فقه سیاسی