اثربخشی رویکرد واقعیت درمانی بر میزان تمایل به خودکشی و اضطراب در دختران نوجوان

پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی رویکرد واقعیت درمانی بر میزان تمایل به خودکشی و اضطراب در نوجوانان انجام شد. روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون - پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه پژوهش شامل کلیه نوجوانان دختر شهر یزد بودند که در سال تحصیلی ۱۴۰۲-۱۴۰۳ در مقطع دوم متوسطه مشغول به تحصیل بودند و از این تعداد، ۲ گروه ۱۵ نفری به روش نمونه گیری خوشه ای انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه مداخله و گروه کنترل تقسیم شدند. برای سنجش متغیرهای پژوهش از پرسشنامه های تمایل به خودکشی کال و گیل (۱۹۸۲) و اضطراب بک (۱۹۸۸) استفاده شد. آزمودنی های گروه آزمایش تحت واقعیت درمانی صورت گروهی (در قالب آموزش و مهارت)، به مدت ۲ ماه هفته ای ۱ جلسه ۶۰ دقیقه ای قرار گرفتند، اما در این مدت به گروه کنترل هیچ آموزشی داده نشد. داده ها با استفاده از تحلیل کوواریانس چندمتغیره و آزمون تعقیبی بونفرونی تحلیل شدند. نتایج نشان داد که واقعیت درمانی تاثیر معناداری بر کاهش تمایل به خودکشی (p<۰.۰۲۴) و اضطراب (p<۰.۰۰۳) در گروه آزمایش داشته است. یافته ها حاکی از آن است که واقعیت درمانی می تواند به عنوان رویکردی موثر در کاهش تمایل به خودکشی و اضطراب نوجوانان مورد استفاده قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

واقعیت درمانی ، افکار خودکشی ، اضطراب ، نوجوانان