مقاله پژوهشی درباره سرقت ادبی متن مبتنی بر هوش مصنوعی

از زمان های قدیم، برخی افراد و سایت ها از آثار دیگران برای استفاده یا ارائه شخصی خود، از آثار دیگران بدون اجازه و رضایت صاحبان آنها استفاده می کردند که اکنون با عبارت سرقت ادبی متن آن را می شناسیم. یا به عبارتی دیگر: سرقت ادبی، عمل استفاده از آثار یا ایده های دیگران بدون کسب اجازه و ذکر منبع است. این عمل یکی از چالش های اصلی در دنیای آکادمیک و خلاقانه است. این گونه که نویسندگان مقاله ها یا آثار ادبی یا هر چیز دیگری که نیازمند پژوهش و تحقیق است با صرف ساعت ها تلاش طی هفته ها، روزها یا حتی ماه ها نادیده گرفته می شود و افراد سودجو و جویای نام بدون آگاهی و یا از روی عمد از آنها استفاده بدون اجازه و عدم ذکر منبع می کنند. با ظهور هوش مصنوعی (AI) و الگوریتم های پیشرفته، این مشکل پیچیده تر شده و نیازمند بررسی های دقیق تری است. استفاده از هوش مصنوعی برای شناسایی سرقت ادبی فرصت ها و چالش های متعددی را به همراه دارد، به ویژه در حیطه های حقوقی و اخلاقی. این مسئله به خصوص در زمینه مقاله نویسی، به دلیل استفاده روزافزون از الگوریتم های هوش مصنوعی برای تولید محتوا، اهمیت بیشتری یافته است. استفاده از هوش مصنوعی برای شناسایی سرقت ادبی یکی از کاربردهای جدید و مهم این فناوری است که توانسته کارایی بالایی در تخمین اصالت متون ارائه کند.

کلیدواژه ها:

هوش مصنوعی ، سرقت ، آموزش ، جلوگیری ، عواقب ، شناسایی