تاثیر استفاده از نمایشگرهای دیجیتال بر سندروم دیجیتال کودکان ۳ تا ۵ ساله (بازتاب آن در رفتار اجتماعی و قدرت تکلم کودکان)

نمایشگرهای دیجیتال بخش لاینفک زندگی امروز بشری است. اشتغال والدین و تغییر سبک زندگی سبب شده بخشی از وظایف والدین به نمایشگرهای دیجتال منتقل شده و پدیده دایه گری دیجیتال اتفاق بیفتد که عوارض قابل توجه منفی بر رشد و سلامت روانی و جسمی کودکان بالاخص در سالهای اولیه زندگی دارد. این تحقیق به دنبال ارزیابی اثرات نمایشگرهای دیجیتال بر سندروم دیجیتال در کودکان ۳-۵ ساله می باشد. تحقیق از نوع کاربردی و براساس ماهیت جزو پژوهش های توصیفی- تحلیلی می باشد. داده های پژوهش از منابع کتابخانه ای (روش فیش برداری) و میدانی (روش پرسشنامه) بدست آمد. پرسشنامه تحقیق استاندارد اهلر و گیلبرگ (۱۹۹۳) است. حجم نمونه۴۱ مراجعه کننده به کلینیک درمانی در استان کرمانشاه می باشد. اهداف پژوهش در قالب تاثیرات بر قدرت تکلم و رفتار اجتماعی کودکان ۳-۵ ساله می باشد. نتایج پرسشنامه براساس همبستگی اسپیرمن در Spss ارزیابی شد. نتایج نشان داد رابطه معنادار و قوی بین میزان استفاده روزانه بیش از دو ساعت کودکان(در کمتر از ۲ سالگی) از نمایشگرهای دیجیتال و بروز مشکلات شبه اوتیسمی مانند فقدان قدرت تکلم و ناهنجاری در رفتار اجتماعی کودکان وجود دارد و بالعکس در کودکانی که به ندرت از نمایشگرهای دیجتال استفاده کرده اند، مشکلات رشد کلامی و رفتار اجتماعی کمتری دیده شده و اساسا ارتباط دو متغیر معنی دار نمی باشد.

کلیدواژه ها:

نمایشگر دیجیتال ، شبه اوتیسم ، دایه گری دیجیتال ، رفتار اجتماعی ، قدرت تکلم