تاثیر مدلهای حکمرانی شبکه ای بر توسعه پایدار شهری در چارچوب رویکردهای پسامدرن در مدیریت شهری

حکمرانی شبکه ای به عنوان یکی از الگوهای نوین مدیریت شهری، در چارچوب تحولات نظری پسامدرن، چالش های اساسی در شیوه های سنتی سیاست گذاری شهری ایجاد کرده است. این مدل، بر خلاف ساختارهای اقتدارگرای متمرکز، بر تعاملات چندسطحی، شبکه های ارتباطی غیررسمی و توزیع افقی قدرت میان کنشگران متکثر تاکید دارد. از سوی دیگر، توسعه پایدار شهری به عنوان هدفی چندبعدی، مستلزم اتخاذ رویکردهایی است که بتوانند از پویایی های ناشی از حکمرانی شبکه ای بهره برداری کرده و تعادل میان ملاحظات زیست محیطی، اجتماعی و اقتصادی را حفظ کنند. در این راستا، شناخت رابطه میان حکمرانی شبکه ای و توسعه پایدار شهری، مستلزم تحلیل دقیق سازوکارهای مدیریتی، الگوهای مشارکتی و نقش فناوری های نوین در فرایندهای تصمیم گیری شهری است. هدف پژوهش حاضر، بررسی تاثیر مدلهای حکمرانی شبکه ای بر توسعه پایدار شهری در چارچوب نظریه های پسامدرن مدیریت شهری است. در این پژوهش، با استفاده از روش کتابخانه ای و مرور نظام مند منابع علمی، مفاهیم کلیدی، نظریه های بنیادی و تجارب بین المللی در زمینه حکمرانی شبکه ای و توسعه پایدار شهری تحلیل شده است. این روش، امکان بررسی روندهای تاریخی، چالش های اجرایی و مکانیسم های تطبیقی را در بسترهای مختلف شهری فراهم کرده و بستری برای تحلیل انتقادی الگوهای مدیریتی معاصر ایجاد می کند. یافته های پژوهش نشان می دهد که حکمرانی شبکه ای، از طریق مشارکت چندسطحی، بهره گیری از فناوری های ارتباطی و انعطاف پذیری نهادی، ظرفیت های جدیدی را برای توسعه پایدار شهری ایجاد کرده است. با این حال، ماهیت چندمرکزی این مدل، چالش هایی از جمله تضاد منافع میان کنشگران، ضعف در سازوکارهای نظارتی و امکان تسلط گروه های ذی نفوذ بر فرایندهای تصمیم گیری را نیز به همراه داشته است. بنابراین، موفقیت حکمرانی شبکه ای در مسیر تحقق توسعه پایدار، مستلزم ایجاد تعادل میان انعطاف پذیری شبکه ها و انسجام نهادی است.

کلیدواژه ها:

حکمرانی شبکه ای ، توسعه پایدار شهری ، رویکردهای پسامدرن ، مدیریت شهری