مدیریت یکپارچه در بازآفرینی شهری: نقش طراحی معماری و برنامهریزی استراتژیک در بهسازی بافتهای تاریخی و ناکارآمد

بازآفرینی شهری بهعنوان رویکردی چندبعدی در احیای بافت های تاریخی و ناکارآمد، مستلزم هماهنگی میان طراحی معماری، برنامهریزی استراتژیک و سازوکارهای مدیریتی است. مداخالت ناکارآمد در این حوزه، ناشی از عدم درک جامع از روابط پیچیده میان ساختارهای کالبدی، اجتماعی و اقتصادی بوده که در نهایت، به ایجاد گسست در روند توسعه شهری منجر شده است. در این راستا، مدیریت یکپارچه بهعنوان رویکردی کلنگر، امکان هم افزایی میان عناصر تاثیرگذار را فراهم آورده و از بروز تضادهای عملکردی در فرآیند بازآفرینی جلوگیری می کند. هدف این پژوهش، بررسی ن قش طراحی معماری و برنامه ریزی استراتژیک در چارچوب مدیریت یکپارچه، بهمنظور ارائه تحلیلی جامع از نحوه ارتقای کیفی و عملکردی بافتهای فرسوده است. روش تحقیق به صورت کتابخانهای و مروری بوده و با تحلیل منابع علمی معتبر، تجارب جهانی و مطالعات تطبیقی، به ارزیابی رویکردهای موجود در زمینه بازآفرینی شهری پرداخته است. یافتهها نشان می دهد که طراحی معماری در بازآفرینی، باید فراتر از اصالحات کالبدی صرف، به ایجاد تعادل میان هویت تاریخی، الزامات زیست محیطی و نیازهای معاصر شهروندان منجر شود. همچنین، برنامهریزی استراتژیک زمانی اثربخش خواهد بود که با درنظرگرفتن شاخصهای پایداری، زمینه اتخاذ تصمیمات مبتنی بر داده را در فرآیند مدیریت شهری فراهم آورد. بررسی تجارب موفق حاکی از آن است که عدم تعامل میان حوزههای مذکور، منجر به ناپایداری و کاهش اثربخشی سیاست های توسعه شهری شده و در مقابل، یکپارچگی میان این عناصر می تواند به تدوین الگوهای کارآمد در مواجهه با چالشهای بافتهای ناکارآمد بینجامد. در نتیجه، مدیریت یکپارچه در بازآفرینی شهری، نه تنها یک ضرورت اجرایی، بلکه سازوکاری نظاممند در جهت تضمین انسجام عملکردی میان طراحی، برنامه ریزی و حکمرانی شهری است که در صورت تحقق، میتواند به ایجاد ساختارهای پایدار در فرآیند احیا و نوسازی شهری منجر شود .

کلیدواژه ها:

بازآفرینی شهری ، برنامهریزی استراتژیک ، طراحی معماری ، مدیریت یکپارچه