طراحی مجتمع بومگردی پارک جنگلی یاسوج بر پایه زندگی عشایری

در دهه های اخیر، گردشگری بومگردی به عنوان ابزاری برای توسعه پایدار مطرح شده است. طراحی مجتمع های بومگردی با تلفیق معماری پایدار، طبیعت گرایی و فرهنگ محلی می تواند نقش موثری در توسعه اقتصادی و حفظ محیط زیست ایفا کند. این پژوهش به طراحی یک مجتمع بومگردی در پارک جنگلی یاسوج، با الهام از زندگی عشایری منطقه، می پردازد. پارک جنگلی یاسوج با اقلیم کوهستانی و مجاورت زیست بوم عشایری، محیطی مناسب برای توسعه گردشگری پایدار محسوب می شود. هدف این پژوهش استفاده از ویژگی های زندگی عشایری، نظیر مصالح بومی، سازه های سبک و هماهنگ با اقلیم، در طراحی واحدهای اقامتی و خدماتی است. تاکید بر اصول معماری پایدار، از جمله بهره گیری از انرژی های تجدیدپذیر و مدیریت بهینه پسماند، از ویژگی های طراحی است. همچنین، ایجاد فضاهایی برای معرفی صنایع دستی، موسیقی محلی و غذاهای سنتی به توسعه فرهنگی و اقتصادی جامعه محلی کمک می کند.

کلیدواژه ها:

بومگردی ، پارک جنگلی یاسوج ، زندگی عشایری ، معماری پایدار ، توسعه پایدار