مقایسه الگو آموزش جغرافیا در ایران و کشورهای توسعه یافته

در آموزش جغرافیا در ایران و کشورهای توسعه یافته، تفاوت های قابل توجهی وجود دارد که بر اساس رویکردها، محتوای درسی و روش های تدریس شکل گرفته اند. در کشورهای توسعه یافته، آموزش جغرافیا معمولا بر پایه تفکر انتقادی و مهارت های تحقیقاتی بنا شده است. دانش آموزان تشویق می شوند که با استفاده از فناوری و ابزارهای مدرن، به تحقیق و کشف اطلاعات بپردازند و با مسائل جغرافیایی به طور تحلیلی برخورد کنند. این رویکرد باعث می شود آن ها درک عمیق تری از محیط زیست و چالش های جهانی پیدا کنند. در مقابل، الگوی آموزش جغرافیا در ایران بیشتر بر مبنای حفظ و یادآوری اطلاعات است. محتوای درسی معمولا شامل تاریخچه، سرزمین ها و ویژگی های جغرافیایی است، اما کمتر به مفاهیم تحلیلی و دانیای واقعی مرتبط می شود. همچنین، کمتر به مسائل معاصر و چالش های زیست محیطی پرداخته می شود. این موضوع می تواند منجر به عدم توانایی دانش آموزان در تحلیل شرایط جغرافیایی و اجتماعی امروز گردد. در کشورهای توسعه یافته، آموزش جغرافیا با توجه به تنوع فرهنگی و جغرافیایی بیشتر به سمت پروژه های گروهی و کارهای میدانی پیش می رود. این نوع آموزش به دانش آموزان این امکان را می دهد که با کار در گروه ها، مهارت های اجتماعی و همکاری را نیز تجربه کنند. اما در ایران، چنین رویکردهایی کمتر به کار گرفته می شود و بیشتر تدریس به صورت فردی و کلاسی انجام می شود. می توان گفت که در کشورهای توسعه یافته، آموزش جغرافیا نه تنها به یادگیری جغرافیا بلکه به پرورش مهارت های تحلیلی، پژوهشی و اجتماعی کمک می کند، در حالی که در ایران نیاز است که آموزش جغرافیا به طور جدی تری به سمت رویکردهای فعال تر و تحلیلی تر حرکت کند تا دانش آموزان را برای مواجهه با چالش های جهانی و محلی توانمندتر سازد.

کلیدواژه ها:

جغرافیا ، ایران ، کشورهای توسعه