مطالعه مهارت های واژگانی معنایی بزرگسالان مبتلا به اتیسم فارسی زبان بر پایه پروتکل ارزیابی مهارت های ارتباطی مونترال

مقدمه: پژوهش های مختلفی نشان داده اند که بیماران مبتلا به طیف اتیسم در کودکی از نظر معنایی دچار آسیب های فراوان هستند. مطالعاتی نیز هستند که نشان داده اند این آسیب ها در بزگسالان مبتلا به اتیسم هم دیده می شوند. روش کار: پژوهش حاضر با هدف ارزیابی و شناسایی اختلالات واژگانی_معنایی در بین بیماران مبتلا به اتیسم بزرگسال فارسی زبان انجام شد. به منظور بررسی این توانایی ها از چهار خرده آزمون روانی گفتار (بدون محدودیت)، روانی گفتار (با معیار آوایی [ب])، روانی گفتار (با معیار معنایی - پوشاک)، و قضاوت معنایی نسخه فارسی پروتکل ارزیابی مهارت های ارتباطی مونترال (رقیب دوست و همکاران، ۱۴۰۲) استفاده شد. در این پژوهش ۱۳ مرد فارسی زبان مبتلا به طیف اتیسم حضور داشتند که سن آنان بین ۲۵ تا ۴۴ سال (میانگین ۳۲/۸۴، انحراف معیار ۴/۱۷) و سطح تحصیلاتشان از سوم ابتدایی تا ۲۰ سال سابقه آموزش رسمی بود. گروه کنترل نیز شامل ۲۶ مرد سالم فارسی زبان بود که از نظر سنی و سطح تحصیل با بیماران طیف اتیسم همتا شده بودند. یافته ­ها: نتایج پژوهش حاضر نشان داد که گروه بیماران در هر چهار خرده آزمون روانی گفتار بدون محدودیت (۰/۰۰۳=P)، روانی گفتار با معیار آوایی ب (۰/۰۰۴=P)، روانی گفتار با معیار معنایی پوشاک (۰/۰۰۰۱>P)، و قضاوت معنایی (۰/۰۱۴=P)، عملکرد بسیار ضعیف تری نسبت به افراد سالم گروه کنترل داشتند و مهارت های واژگانی_معنایی آنان دچار اختلال بود. نتیجه­ گیری: نتایج پژوهش حاضر می تواند هم برای ارزیابی و هم درمان در مراکز توان بخشی و هم مراکز دانشگاهی و پژوهشی مورد استفاده قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

Autism spectrum disorder ، P.M.E.C. protocol ، Lexical-semantic skills ، Verbal fluency ، Semantic judgment ، اختلال طیف اتیسم ، پروتکل ارزیابی مهارت های ارتباطی مونترال ، مهارت های واژگانی_معنایی ، اختلالات واژگانی_معنایی ، روانی گفتار