اولویت بندی موانع مشارکت مردمی در اجرای طرح های بیابان زدایی: تجربه جوامع محلی از اجرای طرح های بیابان زدایی در شهرستان گرمسار، استان سمنان

بیابان­زایی موضوع پیچیده­ای است، که هم ناشی از فرآیندهای طبیعی و هم فعالیت­های انسانی است. این امر شامل تخریب زمین در اثر عوامل مختلفی مانند فرسایش بادی و آبی، تخریب پوشش گیاهی و کاهش منابع آب است. توسعه پایدار انسانی، به سه عنصر کلیدی بستگی دارد: مردم، منابع و مشارکت. هدف از این پژوهش، شناسایی معیارها و شاخص های موثر بر عدم مشارکت پایدار جوامع روستایی در طرح های بیابان زدایی، اولویت بندی این معیارها و شاخص ها بر اساس دیدگاه ساکنان محلی و ارائه راهکارهایی برای افزایش مشارکت روستائیان می­باشد. جوامع در طرح­های بیابان­زدایی این تحقیق، روستاهای غیاث آباد، شورقاضی و محسن آباد شهرستان گرمسار می­باشند، که دارای طرح­های موجود بیابان­زدایی هستند. بعد از ارزیابی اولیه مناطق، صحبت با ساکنین محلی، معیارها و شاخص­های مناسب جهت تهیه پرسشنامه مشخص گردید و بین افراد توزیع گردید. جهت تحلیل پرسشنامه­ها، آزمون فریدمن برای اولویت بندی شاخص­ها استفاده شده است. نتایج نشان داد، که معیار آموزشی، مهم­ترین معیار عدم مشارکت مردمی در طرح­های بیابان­زدایی از دیدگاه جوامع محلی (رتبه ۶۹/۲) می باشد و معیارهای اجتماعی (۶۳/۲)، اقتصادی (۳۵/۲) و برنامه ریزی (۳۳/۲) از دیدگاه جوامع محلی در مراحل بعدی اولویت قرار گرفتند. همچنین، آزمون فریدمن نشان داد، که از دیدگاه جوامع محلی، شاخص عدم استفاده از گروه های مروج بومی، به ترتیب با میانگین رتبه ۷۲/۱۱ و ۳۳/۱۰ به عنوان مهم­ترین شاخص موثر بر عدم مشارکت مردمی در طرح­های بیابان­زدایی شناسایی شدند.

کلیدواژه ها:

Desertification ، indicator ، Friedman ، participation ، Garmsar ، بیابان زدایی ، شاخص ، فریدمن ، مشارکت ، گرمسار.