نقش روان شناسی محیط برای معماری در ایجاد امید به زندگی در سالمندان

در این روزگار، با پیشرفت علوم و تکنولوژی، بهداشت و درمان انسان های بیشتری به مهروموم های سالمندی می رسند و رفته رفته برشمار افراد سالمند افزوده می شود به شکلی که مطابق پیش بینی سازمان جهانی بهداشت، در سال ۲۰۲۰ میلادی بیش از یک میلیارد نفر بالای ۶۰ سال سن خواهند داشت. افزایش افراد سالمند نسبت به کل جمعیت، مسئله های بهداشت، سلامت و تامین آسایش و رفاه آنان در جامعه هرروز جهات گوناگون و تازه و گسترده ای به خود می گیرد و در صورت ندانستن نیازهای روحی و روان شناسی آن ها در محیط، پیامدهای بسیاری را به همراه خواهد داشت. عمده نیازهای مهمی که قشر سالمند با آن مواجه هستند، نیازهای مرتبط با حوزه سلامتی جسمی و روحی و بالاخص روان شناختی می باشد. این افراد با توجه به شروع دوران حساس کهنسالی در دوران زندگی خود دارای خصوصیات خاص جسمانی، روانی و اجتماعی هستند که مدل زندگی آنان را دچار تغییرات بنیادین می کند. پاسخ گوئی به نیازمندی های این قشر از جامعه نیاز به شناخت روحیات آنان و نیز بررسی جنبه های گوناگون روان شناختی اجتماعی در سال های پیری است. با توجه به افزایش جمعیت سالمندان در کشور تامین امکانات رفاهی و خدماتی در شهرها به ویژه جهت راغب نمودن انجام فعالیت، اعطای مسئولیت اجتماعی و افزایش تعاملات اجتماعی نقش بسیار زیادی در افزایش امید به زندگی و ارتقای محیط روانی سالمندان دارد. ازاین رو تحقیق پیش رو تلاشی است برای پاسخ به این نیازها در سالمندان.در ادامه به مرور ادبیات پژوهش و مبانی نظری پژوهش که شامل مباحث روان شناسی و جنبه های جامعه شناختی می شود و نیز به مفهوم پیری و سالخوردگی و حس روان شناسانه تعلق به مکان و سطوح مختلف آن و مفهوم رضایت مندی پرداخته می شود و درنهایت نتیجه گیری با توجه به موارد مطروحه صورت می پذیرد.

کلیدواژه ها:

دوران سالمندی ، شادابی سالمندان ، سالمندان ، روان شناسی محیطی ، امید به زندگی