تحلیل فقهی شروط مرتبط با فرزندآوری با تاکید بر شروط ضمن عقد و تخلف از شرط در عقد نکاح

شروط ضمن عقد نکاح، توافق هایی هستند که در چارچوب قرارداد ازدواج میان زوجین تعیین می شوند و تعهداتی را بر عهده طرفین میگذارند. این شروط میتوانند شامل موضوعاتی مانند فرزندآوری یا عدم آن باشند. فرزندآوری در فقه و حقوق اسلام از جایگاه ویژه ای برخوردار است و به عنوان یکی از اهداف اصلی ازدواج تلقی میشود. با این حال، این موضوع در ارتباط با شروط ضمن عقد و تخلف از آن، مسائل فقهی و حقوقی متعددی را به همراه دارد. هدف این تحقیق،تحلیل فقهی و حقوقی شروط مرتبط با فرزندآوری در عقد نکاح و بررسی آثار و پیامدهای تخلف از این شروط است. پرسش اصلی این است که آیا فرزندآوری یا عدم آن جزء ماهیت شرعی عقد نکاح محسوب میشود و در صورت تخلف از شرط مرتبط با آن، چه آثاری از منظر فقه و حقوق بر آن مترتب است؟ این پژوهش به روش توصیفی-تحلیلی انجام شده و از منابع فقهی برای بررسی موضوع استفاده شده است. یافته های تحقیق نشان میدهد که فرزندآوری جزء ماهیت شرعی و مقتضای اطلاق عقد نکاح محسوب نمیگردد. در نتیجه، طرح دادخواست قضایی برای الزام به فرزندآوری از سوی زوجین، تنها در صورتی امکان پذیر است که این موضوع به عنوان یک شرط الزام آور در ضمن عقد ازدواج یا به عنوان مبنای عقد تعیین شده باشد. در غیر این صورت، طرفین حق اجبار و الزام یکدیگر به فرزندآوری را نخواهند داشت. همچنین، طرح چنین دعاوی در دادگاه به دلیل عدم وجود عنصر الزام آوری موضوع، مسموع نیست. از دیدگاه فقهی، رخصت ضمنی عزل بدون اذن و شرط زن و جواز استفاده از داروهای ضدبارداریبدون رضایت شوهر، این دیدگاه را تقویت میکند. افزون بر این، حق فرزندآوری متعلق به هر دو طرف است و هیچ یک نمیتواند دیگری را به این امر مجبور کند؛ چرا که این الزام با قواعد عقلی، قاعده نفی عسر و حرج، و قاعده تسلط مغایرت خواهد داشت.

کلیدواژه ها:

شروط ضمن عقد ، فرزندآوری ، تخلف از شرط ، عقد نکاح ، قاعده تسلط ، عسر و حرج