ردپای معماری بیونیک درآثار معماری معاصرایران

انسان همیشه به دنبال درک وبهره گیری از سازوکارهای طبیعی است.او سعی می کند با شناخت بهتر از ساختارهای طبیعی،از الگوهای وفرآیندهای طبیعت الهام بگیرد.این الهام گیری در حوزه معماری نیز قابل مشاهده است،هماهنگی میان معماری و طبیعت یک پیشینه تاریخی بلند دارد وبه دوران های گذشته باز میگردد.انسان از زمانی که در غارها ساکن شد ویا ازشاخ وبرگ درختان برای ساخت آبادی ها خود بهره برد،در ارتباط نزدیکی با محیط طبیعی قرار گرفت.این تعامل میان معماری و طبیعت در طول زمان شکل گرفت و تکامل یافت.در جوامع امروزی ،ما شاهد تداول بین انسان وطبیعت هستیم که به سمت الهام گرفتن از ساختارها و نظام های زنده در طبیعت می رود.این تالش به منظور خلق فضاهایی با بهره وری انرژی باال و حفظ محیط زیست انجام می شود.و هدف یا فرضیه اصلی در این مقاله که به شیوه ی مروری تدوین شده است ،بررسی سبک معماری بایونیک یا بیونیک و اصول آن به عنوان یکی از سبکهای معماری دوستدار و همگام با طبیعت در معماری است و در نتیجه هم یکی از آثار معماری معاصر ایران به نام پل طبیعت که با اصول معماری بیونیک ساخته شده است بررسی وتحلیل می گردد.

کلیدواژه ها:

طبیعت ، معماری بیونیک ، پل طبیعت ، معماری معاصر