اثربخشی درمان مبتنی بر کارآمدی هیجانی بر اجتناب شناختی در افراد مبتلا به شخصیت مرزی

هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی درمان مبتنی بر کارآمدی هیجانی بر اجتناب شناختی در افراد مبتلا به شخصیت مرزی بود. تحقیق حاضر نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه گواه است. جامعه آماری پژوهش شامل افراد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی شهرکرد بود که به مراکز مشاوره دعوت شدند که با روش نمونه گیری هدفمند ۳۰ نفر انتخاب و سپس به طور تصادفی در گروه های ۱۵ نفره آزمایش و گواه قرار گرفتند. گروه آزمایش به مدت ۸ جلسه هفته ای یک بار به مدت ۹۰ دقیقه درمان مبتنی بر کارآمدی هیجانی مکای و وست (۲۰۱۶) قرار گرفتند و گروه گواه طی این دوره زمانی، درمان خاصی را دریافت ننمودند. ابزار اندازه گیری پژوهش، پرسشنامه شخصیت مرزی لیشنرنیگ (۱۹۹۹)، پرسشنامه اجتناب شناختی سکستون و داگاس (۲۰۰۸) بود. برای تحلیل داده ها از آزمون تحلیل کوواریانس چندمتغیره و تک متغیره به وسیله نرم افزار SPSS-۲۶ استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد بین افراد گروه آزمایش که برای درمان کارآمدی هیجانی انتخاب شدند و درمان را دریافت کردند با گروه کنترل در متغیرهای اجتناب شناختی تفاوت داشتند و درمان کارآمدی هیجانی بر اجتناب شناختی و مولفه های آن (فرونشانی فکر، توجه برگردانی، اجتناب از محرک تهدید کننده) اثربخش بود (P ≤ ۰.۰۵)، ولیکن بر دو مولفه جانشینی فکر و تبدیل تصورات به افکار در افراد مبتلا به شخصیت مرزی اثربخش نبوده است (P ≤ ۰.۰۵). بنابراین، درمان مبتنی بر کارآمدی هیجانی بر اجتناب شناختی در افراد مبتلا به شخصیت مرزی موثر می باشد.

کلیدواژه ها:

درمان مبتنی بر کارآمدی هیجانی ، اجتناب شناختی ، شخصیت مرزی ، نظام شناختی