حالات و نقش های اسم در دستور زبان فارسی وحیدیان کامیار، دستور خیامپور و دستور حسن انوری و حسن احمدی گیوی

یکی از مباحث مهم در دستور زبان فارسی ، بررسی حالات و نقش های اسم در ساختار جمله است . منظور از حالات و نقش های اسم ، وظیفه و عملی است که یک اسم در ساختار جمله ایفا می نماید. در این پژوهش ، به بررسی حالات اسم در دستور زبان فارسی وحیدیان کامیار، دستور خیامپور و دستور حسن انوری پرداخته شده است . دستورهای فوق، حالات و نقش های متعددی را برای اسم در ساختار جمله قائل هستند که از نظر تعداد، باهم متفاوتند. وحیدیان کامیار نه نقش ، خیامپور سیزده نقش و حسن انوری دوازده نقش را برای اسم ذکر نمودهاند. اساسی ترین تفاوت و اختلاف نظر در کتب دستوری سه گانه فوق، تمایل دستور انوری به دستورهای سنتی و خطاهایی مشابه آن نوع دستورها در این اثر، توجه دستور وحیدیان کامیار به مباحث زبانشناسی و زبان کنونی فارسی و البته اشتباهاتی در کاربرد اصطلاحات (واژگانی چون تکواژ که ترکیبی ناصحیح است ) و همچنین موارد تعریفی نادرست (گروه را یک کلمه خواندن) و البته توجه خیامپور به متون نظم و نثر کهن فارسی و نگاهی به نسبه خلاقانه تر به مباحث دستوری است . این تحقیق به روشی توصیفی - تحلیلی تدوین یافته و در نگارش آن از منابع کتابخانه ای مدد گرفته شده است .

کلیدواژه ها:

دستور زبان فارسی ، اسم ، نقش دستوری اسم .