تحلیل شگردهای بلاغی با بن مایه های عرفانی در دیوان اشعار وصال شیرازی

عناصر و شگردهای بلاغی یکی از ابزارهای بسیار مهم هنری است که شاعران و عارفان در بیان اندیشه ها و تجارب قدسی خویش از آن بهره وافر بردهاند. یکی از مشهورترین شاعران دوره بازگشت که این عناصر و شگردها را با اصطلاحات و بن مایه های عرفانی پیوند داده است ، وصال شیرازی است . این جستار با تکیه بر رویکرد توصیفی تحلیلی و با هدف تحلیل شگردهای بلاغی بن مایه های عرفانی در دیوان اشعار وصال شیرازی صورت پذیرفته است . برآیند تحقیق حاکی از آن است که وصال شیرازی با به کار بردن شگردهای بلاغی از قبیل : جناس، ردالصدر علی العجز، ایهام، تلمیح ، متناقض نما (پارادوکس )، تضاد، کنایه ، تشبیه ، استعاره، تناسب ، تنسیق الصفات، تشابه الاطراف و ... توانسته است این شگردها و عناصر بلاغی را قرین با بن مایه های عرفانی به نحو مطلوب در شعر خویش به کار ببرد و با هم عجین و آمیخته کند. نیز محرز شد که وصال یکی از مشهورترین شاعراندوره قاجار و بازگشت است که این عناصر و بن مایه های عرفانی را به وفور و فراوان در شعر خویش به کار برده است .

کلیدواژه ها:

وصال شیرازی ، عرفان ، بلاغت ، شگرد بلاغی ، بن مایه های عرفانی ، شعرفارسی .