تحلیل بن مایه شب در داستانهای شاهنامه با تاکید بر داستان بیژن و منیژه

اصطلاح »بن مایه « و »موتیف « در حوزههای هنری مختلفی مثل نقاشی ، مجسمه سازی ، موسیقی ، خطاطی و ... کاربردارد؛ اما جلوه ویژه آن در ادبیات داستانی است که شاعر و نویسنده با برجسته سازی یک عنصر، مفهوم یا تصویر سعی در القاء آن شی ء در ذهن مخاطب به انحاء مختلف از جمله تکرار، برجسته سازی و تصویرسازی دارد. »شب « یکی از تصاویر و مضامین عمده توصیف گونه و داستانی در قصه ها و داستانهای فارسی است . شب محل آرامش ، نهانکاری ، فتنه انگیزی و موارد متعدد دیگری است که در این مقاله سعی بر آن است تا این عنصر پربسامد و پرکاربرد را در شاهنامه فردوسی با تاکید برداستان »بیژن و منیژه« مورد بررسی و مداقه قرار دهد و این مدعا اثبات شود که »شب « به سبب تکرار و برجستگی در این داستان به عنصری تیپیکال و نمونه وار تبدیل شده است و حضور آن قوامبخش داستان و از عناصر غیرقابل حذف به شمار می آید.

کلیدواژه ها:

بن مایه ، موتیف ، شاهنامه ، بیژن و منیژه ، شب