مالکیت در پارکهای علم و فناوری

مفهوم پارک علم و فناوری در دنیا بیش از ۵۰ سال قدمت دارد و برای اولین بار در دهه ۱۹۵۰ با هدف ارائه یک زیرساختی که بتواند به شرکتهای نوپا در زمینه های مختلفی چون فنی، لجستیکی و اجرایی کمک نماید معرفی شد. با گسترش پارک های علم و فناوری و افزایش اثربخشی آنها، موضوع مالکیت نیز تبدیل به بحث مهمی می شود که می تواند فرصت ها و چالش هایی را برای مالکین و سیاست گذاران این حوزه به دنبال داشته باشد. اصولا مالکیت یک محرک رشد خوب محسوب شده و همکاری و تعامل مثبت بخش های دولتی و خصوصی می تواند به مالکیت دارایی های فیزیکی از جمله زمین و ساختمان تسری یافته و به توسعه پایدار و متوازن آنها کمک نماید. انواع مالکیت شامل دولتی، خصوصی و مشترک (دولتی-خصوصی) است، که هر کدام مزایا و چالش های خاص خود را دارند. مالکیت دولتی که توسط بخش دولتی مدیریت می شود با هدف توسعه اقتصادی و نوآوری در زیرساخت های علمی و فنی فعالیت می کند، مالکیت خصوصی با هدف جذب سرمایه گذاری و سودرسانی توسط بخش خصوصی مدیریت و مالکیت مشترک مزایای هر دو بخش را ترکیب کرده و به توسعه پایدار و رشد نوآوری در اکوسیستم کمک می کنند. نوع مالکیت تاثیر مستقیمی بر ساختار، ماموریت، ملاحظات حقوقی، سرمایه گذاری، کیفیت و سرعت رشد پارک ها دارد. آگاهی از تنوع الگوهای مالکیت و تاثیرات آنها برای مدیران سازمان های نوآوری و فعالین حوزه نوآوری و توسعه اقتصادی بسیار مهم است. این مقاله به بررسی انواع مختلف مالکیت پارک های علم و فناوری در سطح جهانی می پردازد و مزایا و چالش های هر کدام را مورد بحث قرار می دهد.

کلیدواژه ها:

پارک علم و فناوری ، توسعه اقتصادی ، اکوسیستم نوآوری ، مالکیت ، نوآوری