لزوم توجه به چرخه متقابل بین سیستم حمل و نقل و نظام کاربری زمین در سطح مناطق شهری از سوی شهرداری

در سالهای اخیر رشد حمل و نقل و میزان سفرها و نیز افزایش مالکیت وسایل نقلیه و وابستگی به حمل و نقل شخصی، تاثیرات منفی در کلانشهر شیراز به دنبال داشته است؛ از قبیل آلودگی هوا، تراکم ترافیک؛ مصرف بیش از حد انرژی و استفاده از فضاهای شهری برای توسعه زیرساخت های حمل و نقل و... باید توجه داشت که حمل و نقل به خودی خود هدف نیست بلکه مطلوبیت سفر از فعالیت ناشی می شود. افراد سفر می کنند تا به محل کار یا زندگی یا خرید خود برسند و از آنجا که این فعالیت ها در نقاط مختلف واقع شده اند؛ لذا الگوی کاربری زمین تاثیر زیادی بر رفتار حمل و نقلی دارد. در همین راستا بحث تعامل بین کاربری زمین و حمل و نقل اهمیت می یابد. هدف از مقاله حاضر، بررسی ارتباط کاربری زمین و حمل و نقل با یک دیدگاه میان رشته ای و با تاکید بر عنصر قابلیت دسترسی است، به گونه ای که برای محققان حوزه های حمل و نقل و برنامه ریزان و طراحان شهری قابل استفاده باشد. در این مقاله برای قابلیت استفاده دسترسی چهار مولفه در نظر گرفته شده که عبارتند از مولفه حمل و نقل، مولفه کاربری زمین و فضای شهری، مولفه فردی و مولفه زمانی. هر یک از این مولفه ها دارای چند زیرشاخص بوده است. هر چهار مولفه دارای تاثیر نسبتا یکسان برای قابلیت دسترسی هستند اما دو مولفه فردی و کاربری زمین (فضاهای شهری) نسبت به دو مولفه دیگر اهمیت بیشتری دارند.

کلیدواژه ها:

برنامه ریزی ، توسعه شهری ، حمل و نقل پایدار ، چرخه متقابل ، نظام کاربری زمین ، شهرداری شیراز