رویکردهای توسعه شهری مبتنی بر گسترش شبکه حمل و نقل عمومی

افزایش روزافزون جمعیت و به دنبال آن آلودگی هوا، کمبود مسکن و... در کالن شهرها مسئولین را در صدد ساخت شهرهای جدید در نزدیکی آن ها قرار داده است، یکی از معیارهای اساسی در موفقیت شهرهای جدید حمل و نقل آسان بین شهر مادر و شهر جدید است که عدم توجه کافی به آن از گرایش مردم به آن ها می کاهد. مقوله شهرهای جدید در پاسخ به نیاز جذب سرریزهای جمعیتی از شهرهای بزرگ کشور در دهه ۱۳۶۰ مطرح شد و پس از ابالغ مصوبه و ایجاد شهرهای جدید در دهه ۷۰ پس از گذشت چند دهه مسئله حمل و نقل در این شهرها به صورت یک موضوع حل نشده باقی مانده و عدم رضایت کامل ساکنان خود را موجب شده است. برخورداری از وسایل ارتباطی سریع و زیرساخت های مناسب حمل و نقل همواره یکی از دلایل جذب و اسکان جمعیت به شمار می آید و به دلیل فاصله نسبتا زیاد شهرهای جدید از مادرشهرها و نبود امکانات حمل و نقل عمومی و زیرساخت های مناسب حمل و نقل شهرهای جدید به انزوا کشیده شده اند. برنامه ریزی سیستم های حمل و نقل پایدار در مقیاس های مختلفی قابل بحث است و از سطح حومه ای شامل سیستم های ریلی حومه ای شروع شده و در سطوح بعدی به حمل و نقل پایدار درون شهری شامل انواع وسایل نقلیه عمومی و برنامه ریزی خرد برای ایجاد قابلیت پیاده محوری و تردد دوچرخه منتهی می شود.

کلیدواژه ها:

برنامه ریزی ، توسعه شهری ، حمل و نقل پایدار ، حمل و نقل عمومی ، شهرداری شیراز