دیدگاه جریان شیخ هادی طهرانی در باب امام و امام شناسی

شیخ هادی طهرانی (۱۲۵۳ - ۱۳۲۱ ق) از عالمان کمتر شناخته شده امامی است که در بسیاری از علوم دینی از کلام گرفته تا تفسیر، آرای متمایز و بدیعی را مطرح کرده است. او از جمله دانشمندان جریان سازی است که هم در زمان حیات و هم پس از آن، طرفدارانی از اهل نظر و دقت را با خود همراه کرده است. او و شاگردانش در جایگاه یک جریان فکری و کلامی از جمله در موضوع امام شناسی، دارای دیدگاه های متمایزی هستند که تا کنون بررسی نشده است. پرسش نوشتار حاضر این است که وی در مباحث امام شناسی چه دیدگاه هایی را ارائه کرده است؟ این مقاله با روش توصیفی در پی نشان دادن مطالبی است که شیخ هادی طهرانی و گاهی برخی از شاگردان او درباره امام و امامت مطرح کرده اند. در این نوشتار نشان داده می شود شیخ هادی، امامت را ربوبیت تنزیلی می داند و مقام امامت را حقیقت نبوت معرفی می کند؛ همچنین باور دارد امام دارای اقتضای نبوت است و تا زمانی که مانع نباشد، این اقتضا فعلیت می یابد و نیز تنها طریق معرفت به خدا را امام می دانند.

کلیدواژه ها:

شیخ هادی ، ربوبیت تنزیلی ، مقام امامت ، نفس الله