بررسی تاثیر تمرین کاراته بر رضایت از زندگی: نقش کلیدی مهارت های خودکنترلی و تنظیم احساسات

هدف از این پژوهش بررسی نقش واسطه های مهارت های خودکنترلی و تنظیم احساسات در رابطه بین تمرین کاراته و رضایت از زندگی بود. این مطالعه در شهر خرم آباد، استان لرستان، انجام شد و شامل ۱۱۷ شرکت کننده بود که به دو گروه کاراته کاران (۵۸ نفر) و کنترل (۵۹ نفر) تقسیم شدند. ابزارهای مورد استفاده شامل مقیاس رضایت از زندگی (SWLS)، مقیاس کوتاه خودکنترلی (BSCS) و پرسشنامه تنظیم احساسات (ERQ) بودند. تحلیل ها در قالب یک مدل میانجیگری چندگانه انجام شد. نتایج نشان داد که تمرین کاراته تاثیر معناداری بر رضایت از زندگی دارد که این اثر به طور کامل از طریق تقویت خودکنترلی و بازارزیابی شناختی میانجیگری می شود. در مقابل، سرکوب بیانی اثری معنادار بر این رابطه نداشت. مدل میانجیگری ارائه شده توانست ۵۴.۶ درصد از واریانس رضایت از زندگی را تبیین کند. همچنین مشخص شد که میانگین نمرات خودکنترلی و بازارزیابی شناختی در گروه کاراته کاران به طور معناداری بالاتر از گروه کنترل است. این یافته ها بیانگر آن است که راهبردهای سازگارانه تنظیم احساسات و توانایی های خودکنترلی، نقشی کلیدی در بهبود سلامت روانی و رضایت از زندگی ایفا می کنند. این پژوهش برای اولین بار به تحلیل جامع این روابط پرداخت و نشان داد که تمرین کاراته می تواند در بهبود سلامت روانی، کاهش رفتارهای تکانشی و افزایش کیفیت زندگی در جوامع مشابه خرم آباد موثر باشد. از جمله محدودیت های این مطالعه می توان به اندازه کوچک نمونه و عدم تعادل جنسیتی اشاره کرد. پیشنهاد می شود در مطالعات آتی، نمونه های بزرگ تر و متغیرهای جمعیت شناختی بیشتری لحاظ شوند. همچنین، مقایسه تاثیر تمرین کاراته با سایر ورزش ها می تواند به شناسایی ویژگی های منحصربه فرد آن کمک کند.

کلیدواژه ها:

تقویت اعتماد به نفس ، کاهش اضطراب ، کاراته ، کاتا ، رضایت از زندگی